mój amulet jaskółczy

[atoja]

wciąż każe powracać splątaną drogą
pod strzechę by na nowo
mościć puste miejsce i zalepiać kąty

wiarą dziewczyny
która obmywa w źródle piegowatą twarz
chroni przed ogniem i wodą

urodzą się słowa przaśne jak
podpłomyk pieczony na blasze
ułaskawią codzienność
a cisza nauczy oddzielać

i zastygnie piórkiem w odłamku glinianym



V. 2014
z cyklu mensis ex mense,

[Dorota Karin]

Najbardziej mi się podoba ostatnia strofa. Ja bym jeszcze popracowała nad tym wierszem, bo jest jest niespójny - trzecia strofa wiąże się z pierwszą, a nie z drugą...może bez ,,gdzie" , albo przestawić kolejność strof. Pozdrawiam.

[atoja]

Najbardziej mi się podoba ostatnia strofa. Ja bym jeszcze popracowała nad tym wierszem, bo jest jest niespójny - trzecia strofa wiąże się z pierwszą, a nie z drugą...może bez ,,gdzie" , albo przestawić kolejność strof. Pozdrawiam.

Dziękuję Dorotko
nieco zmieniłam

[eka]

Można oczywiście metaforycznie zobaczyć ów amulet jaskółczy (piękny epitet), ale ja chcę go zobaczyć w glinianym fragmencie naczynia z epoki podpłomyków, sprzed wielu wieków, które trzyma w dłoniach i zamyśla się nad nim Autorka.
Klimatyczny, ufny wiersz. Podoba się.

[Alek Osiński]

Piękne i splątane z wiarą jak jaskółczy lot



Pozdrawiam

[coobus]

wciąż każe powracać splątaną drogą
pod strzechę

to prawda, wygląda to na jaskółczy amulet.
Cenię sobie Twoje wiersze. I za ten też

[emcek]

jakby przeszłość co wspomina nieco jeszcze boli

[Nula.Mychaan]

Bardzo ładny wiersz