Gruchanie

[Marcin Sztelak]

Człowiek złożony z tranzystorów, półprzewodnikowy
zachodzi w głowę nad sensem istnienia.
Baterie krzemowo - litowe puchną, przeciążenie
zwala z nóg.

Wprost na ławkę. Nienakarmione na czas gołębie
łypią spode łbów, obrażone ostatecznie odchodzą,
majestatycznie nikną u zbiegu alejek.

Brzęczy – prąd w obwodach coraz większy,
choć paradoksalnie na wyczerpaniu. Człowiek zamiera,
a był tuż - tuż.

Gołębie wracają, ukontentowane rozdziobują plastik.
Bo to lepsze niż nic.

[januszek]

od / po -> lustrzane odbicie
od / -> człowieka dla gołębia albo to co
/ po -> nim zostanie

[Nula.Mychaan]

Bardzo obrazowy. Masz niesamowita wyobraźnię, metaforyka powala na kolana.
Piękna przerzutnia.
Tylko pogratulować

[Adela]

Nie mogę się pozbyć z balkonu gołębi, ich gruchanie budzi mnie praktycznie każde rano, a tu wiersz. Przyznam się, że nie do końca rozumiem jego przesłanie.
Pozdrawiam,
A.