zapowiedź

[Nula.Mychaan]

próbowałam wywróżyć przyszłość
z białych płatków
chciałam dostrzec w nich cud
rozwadniają się tylko
spływają drobnymi kroplami

nie zostawię na nich śladów

zniknę jak pierwszy śnieg
co zanim dotknie ziemi
stopi się w powietrzu

[Ewa Włodek]

cóż, płatki śniegu - jako śniegu jako metafora przemijania? A może - jako symbol nietrwałości, jak nasze życie - tyle warte, co ta stopniała śnieżynka: cud natury, naznaczony śmiercią...
Mnie ten wiersz zamyślił...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[coobus]

zniknę jak pierwszy śnieg
co zanim dotknie ziemi stopi się w powietrzu

A jednak zostawiły ślad, chociażby taką refleksję.
Podoba mi się

[Nula.Mychaan]

Dziekuje za mile slowa

[Henryk VIII]

Powtórzę za Coobusem" zniknę jak pierwszy śnieg
co zanim dotknie ziemi stopi się w powietrzu" ,mi też się podoba. Można myśleć i patrzyć, bo zaczyna prószyć...

[Nula.Mychaan]

Dziękuję Henryku miło mi że Ci się spodobało

[emcek]

jak to z cudami ale coś zawsze na języku zostanie, na chwilę

[Nula.Mychaan]

Dziękuje Emcek, że przeczytałeś

[eka]

Nula, ta wpisana bezradność aż boli. Uniwersalne przesłanie: przeminiemy bez śladu w przyszłości. Zapowiadanie końca jest częstym tematem filozoficznych, egzystencjalnych refleksji.
Mnie najbardziej zaintrygował fragment - niedotknięcia ziemi. Nie wiem, co masz na myśli, pisząc o ziemi. Zderzenie się z nią to: aktywność w realu, sława i pamięć, zrealizowanie marzeń?

Dużo z metafory można wyciągnąć.

[EdwardSkwarcan]

Dlatego pragniemy coś po sobie zostawić
Zamyśliłaś mnie
Pozdrawiam Ed