Dystanse

[Marcin Sztelak]

Azyle, gdzie zwinięty w supeł przeczesuję
życie. Od podszewki.
Całe wszechświaty wciskam w pustą puszkę
– zbiór surowców wtórnych.

Baloniki snów pękają z trzaskiem,
piekło wlewa się w źrenice.
Rozszerzonych nie można zamknąć,
chyba że palcem.

Czekam na twoje usta – bezzasadnie,
w wannie zatapiam uniesienia i porywy.
Milczę całymi zdaniami, cisza brzęczy w szkle.
Zrywam cienką warstwę politur ze skóry,

niech płowieje. Czas leczy wszelkie rany,
szkoda, że przy tym pacjent schodzi
śmiertelnie.

[Nula.Mychaan]

Czy aż takie ważne jest ostatnie słowo śmiertelnie?
Moim zdaniem wystarczy samo schodzi, to śmiertelnie można sobie z łatwością dopowiedzieć.
Może chciałeś coś przez to powiedzieć, czego ja nie zdołałam dostrzec

[eka]

Azyle, gdzie zwinięty w supeł przeczesuję
życie. Od podszewki.

Dla mnie super fraza.
Milczenie całymi zdaniami - również.

Ale w czasie uczymy się leczyć rany, myślę że kontrola nawet nad największą rozpaczą jest możliwa, kiedy już żyć w niej się nie daje. Kruczki wyobraźni, wybiegi myśli, poruszenia w słowach i pejzażach.
No, można zasypywać ziejącą studnię, uwierz.
Dobry wiersz, choć odbiera wiele.