MIEJSCE NA ZIEMI

[coobus]

W tabloidowych oknach umiera nieśmiałość.
Anorektyczne szczęścia wirują na rurze,
na szpilkach, co jak szczudła. Twoje będzie małe.
Wśród płotów zaśniedziałych spopielałym kurzem.
Jest ledwie mglistą wizją, co właśnie dojrzewa.
Niezapisanym wierszem. Rdzawym płaczem liści.
Zawiązujesz kokardki na gałęziach drzewa.
Na radość dopełnienia. Na sen niezawistny.

Wyciągasz resztki światła spod uśpionych powiek,
obszarem wyciszenia granice zaznaczasz.
Zasypiasz sercem dzwonu w ciszy przedwieczornej,
zmęczonym, wypalonym po niedzielnej pracy.
Witasz ptasią czeredę, co niebo zaciemnia,
zanim szyki sformuje w proste linie kluczy,
przyglądasz się gałęziom, zatraconym w szeptach,
podsłuchujesz ich mowę, której wciąż się uczysz.

Zaglądasz w oczy jutra. W gary okopcone.
Matce studni się kłaniasz z należną powagą.
Siwowłosa codzienność przyjdzie tu po wodę.
Przysiądzie pod czereśnią. Splunie pestką krwawą.
Niesiesz to swoje jutro, kapliczkom się kłaniasz.
Starym drzewem wychodzi ku tobie dąbrowa,
konarami zgiętymi w znaki zapytania...

Pod tym dębem dom zbuduj.
Potem ją przyprowadź.