nie wiem

[emcek]

2142703991.jpg

czy wierzę gdy spojrzę
mrówki przenoszą świat na chitynowych pancerzach
sroka kradnie uśmiech bo srebrny
słowa przybliżają sens
w otwartej książce zasuszony rumianek

ufam trawie z rosą na ustach
rozczochranym drzewom
kładce przez górski potok
która połączyła dzień z zachodem

ufam ziemi pachnie po deszczu
jak zbudzone pragnienia
kobiecie która nic nie mówi
ale czeka cierpliwie

z ufnością wiara się brata

[eka]

Wyłuskane piękno nie wiem czy wierzę i to co najważniejsze - jeśli rozum nie daje się do końca przekonać - ufność, ta podstawa wiary, fundament czegoś silniejszego od nadziei.
Wzruszający, pełen głębokiego światła wiersz.

[Ewa Włodek]

jakbyśmy poruszali się między wiedzą za zaufaniem? Bardzo mnie zmyślił wiersz i zauroczyło zdjęcie. W obu dziełach jest refleksja, jest się nad czym zastanowić, czytając i patrząc...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Nula.Mychaan]

Emcek jakie piękne zdjęcie
Wiersz wcale nie odstaje od zdjęcia, jest piękny

[anastazja]

ufam trawie z rosą na ustach

O, Boże! Czemu mnie nie przyjdą takie metafory do głowy! - emcek, jesteś drugim mężczyzną, (pierwszy to, Coobus) który potrafi ubrać mnie w dreszcz.
Jedna, piękniejsza od drugiej strofy, ech! Jeszcze nie raz wrócę poczytać.

Dziękuję.