Koniec poezji

[Marcin Sztelak]

Krańcuj, bracie – powiedział Adam. Przyczajony
w stercie śmieci, które ktoś, nierozważnie,
nazwał Rajem.

Wcześniej trwożliwie rozejrzał się wokół,
za Ewą.
Żebro, cholera jasna.

[eka]

No i zaskoczyłeś, po tytule spodziewałam się cięższego kalibru. Ciepła ironia, ale i gorycz status quo współczesnego Edenu - Poezji. Bo mimo wszystko poezja rajem być potrafi, nawet wśród sterty grafomanii.

Pozycja żebra jak widać niezmienna ryzyko, decyzje itp. sprawy.

Podoba mi się całość przesłania, od tytułu, poprzez formę, do kursywą zapisanych wypowiedzi Adama.