METROSEKSUALNIE

[Gabriela]

METROSEKSUALNIE


to może być maybelline, albo i psa urok.
taki retusz, wymówka, gdy zupa za słona.
kotara, ślepa kuchnia, to nie koniec światła.
mruganie – ten sam trybik. miało być, jest łatwiej?

mogę nawet obiecać: słowo! nim przeminę,
wszystko jakoś ułożę, posklejam na ślinę.

dokładnie zwilżam wargi. znanym mi językiem,
zataczam płytkie kręgi. nim zetną go mrozy,
popatrzę jak przez szybę, na ojca i matkę.
zostały tłuste ślady wiśniowej pomadki.

przed uczuciem się schowam, pod najstarszym drzewem.
miłość to, czy już orgazm? podpowiedz, bo nie wiem.

ślubu z tego nie będzie. przecież nic nie czułam.
odtąd zawsze tak samo, przestałam się szczypać.
wszystkiemu winna aura: dziś przeklinam słotę.
przecież miało być lekko: nagie ciało, brokat.

niemal wszystko, co trzeba, nie musimy prosić.
piękni: z krwią za szponami i żalem we włosach.

pięć tysięcy w ogrodzie. w najdumniejszej znajdę,
róż w sam raz na policzki. usuwa się w ciernie.
kolce bronią go długo - jeden tkwi pod skórą.
to nie może być szczęście. prędzej już psa urok.

[Leon Gutner]

Niekoniecznie pogrubiałbym to co "wygrubione" w tym wierszu ale to jedyny zarzut.

Wiersz jest świetny . Doskonały klimat, solidna dbałość o zapis i zestawienia słowne.
Pomysłowe i jako całość zrobiło na Leonie ogromne wrażenie .
Rad byłbym takie wiersze czytać zawsze .

Z ogromną przyjemnością L.G.

[Gabriela]

pogrubienie nie ma tu funkcji podkreślenia, a oddzielenia.

dziękuję za poczytanie.

[eka]

Dwa wiersze, ten pogrubiony na mnie robi większe wrażenie, nie jest opisem a refleksją w całości.
Bardzo oryginalne obrazowanie.
Pozdrawiam.

[Gabriela]

na pewno, dopełnia.

dzięki Eko.

[Liliana]

niemal wszystko, co trzeba, nie musimy prosić.
piękni: z krwią za szponami i żalem we włosach.

no właśnie - piękny wygląd, atrakcyjność zewnętrzna nie wystarczą na dłuższą metę,
tak stan to nie może być szczęście. prędzej już psa urok. - jak zgrabnie to ujęłaś,

dobry wiersz

[Ewa Włodek]

hmmm, a mnie się przypomniał prastary dowcip rysunkowy: dwu panów siedzi przy stole, do jadalni wchodzi seksi-kociak w szortach i króciutkiej bluzeczce, biust, talia, biodra, nogi do samej szyi i szpileczki na stópkach kopciuszka. W łapkach dzierży wazę. Jeden z panów pochyle się do drugiego i szepcze (w dymku): "Moja żona zawsze stara się czymś zając moja uwagę, gdy przypali zupę."
A tak serio o wierszu: cóż, nie ma takiego piękna, które by nie zbrzydło, jak mawiała moja śp. Babcia, więc może warto zgromadzić w sobie - prócz urody, tej faktycznej, i tej - retuszowanej, także i9 tak zwane głębsze wartości? I do tego, co na zewnątrz, podejść jak do "wartości czasowej", zaś do tego, co w środku - jako do wartości trwałej? jedno drugiego nie wyklucza...

wiersz do zamyślenia...
pozdrawiam ciepło...
Ewa