gemmy

[Miladora]

zielone marzenie zielone spowite w odcieni zasłonę
w chryzolit szmaragdy
toń morza i barwy zepchnięte na stronę

spalone

jak zawsze i wszystko
jest żar i ognisko co pnie się płomieniem w przedświty
rozpala złudzenie czerwienią i cieniem
opalem w kieszeni

ukrytym

marzenie zielone marzenie nefrytem sięgane po wieniec
zamglony na mostach
serpentyn chryzopraz przemienia kamienie

w milczenie

ze wschodu na zachód
już coraz mniej ptaków znikają w podniebnych bezdrożach
na piasku turmalin kryształy rozpalił
lecz agat znów chowa

pod słowa

zieloność marzenia zieloność zaklęta w emerald harmonią
jak sen amazonit
zawisa u skroni kabłączkiem – zieloną

jabłonią

[Ewa Włodek]

no, Miladoro, pięknie ten calł skarbiec przywołałaś na opisanie tego, co nas otacza...Nieczęsto się spotyka takie odniesienia...Ja je lubię, więc sobie powyobrażałam te Twoje gemmy...
A forma - bardzo dynamiczna, ale się czyta, jak się chwyci rytm...



Mnóóóstwo serdeczności z uśmiechami posyłam
Ewa

[Miladora]

Dzięki, Ewuńka.
To takie zielone kamyki na szczęście.

Serdeczności

[mariamagdalena]

brakowało mi takich wierszy i takiej gry z formą
zarówno klimat jak i technika

[e_14scie]

swoista klasyka
pod wrażeniem

14_scie

[Miladora]

Dzięki, MM - mnie brakuje od dawna tamtych naszych dialogów.
Ale może jednak zdarza się czasem wejście drugi raz do tej samej rzeki?

Dobrego

Dzięki, Listeczku.
To taka nieustająca zabawa...

Dobrego także

[Leon Gutner]

Cóż - zielony to jeden z ulubionych Leonowych kolorów.
A ty zaklinasz zieloność po swojemu .

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

zielone marzenie zielone spowite w odcieni zasłonę
w chryzolit szmaragdy
toń morza i barwy zepchnięte na stronę

spalone

Tyle wystarczy. Reszta rozmydlona i w efekcie mało treści w zalewie słów.
To czytelnik ma myśleć a nie autor za czytelnika

• • tropikalne słońce -
    w zielonym morzu
    krew jubilera
    
    

[Arti]

Mila a gdyby niektóre rymy były lepsze (słowa - chowa, kamienie - milczenie) byłby cud miód

To czytelnik ma myśleć a nie autor za czytelnika

i kto to mówi?

[Sokratex]

To czytelnik ma myśleć a nie autor za czytelnika

i kto to mówi?

Tyle, że w tym przypadku nic nie zostaje dla czytelnika. Wiersz opowiada wszystko i co najwyżej można sobie czytać.
To już wolę Twoje wiersze. Oczywiście mowa tylko o tym konkretnym wierszu Miladory bo zazwyczaj bardzo je lubię.