Latarnia morska (Rozewie)

[Gloinnen]

Spójrz! Pani na włościach, czerwona i smukła,
tnie snopami światła podniebne szyfony,
u stóp jej przycupnął las mroczny, bukowy;
w zbełtanej szarości widm na morzu szuka.

Gdy wieczór rozwiesił słony chłód nad klifem,
wiatr zastygł wśród liści, mrok pełznie po zboczach,
latarnia wyciąga ku falom ramiona,
wbiła jasne ostrza w ołowianą ciszę.

Blaskiem daje znaki, by ustrzec przed śmiercią.
Znosi chłosty szkwałów i żarliwość słońca,
zapatrzona w kipiel, niby w grzmiące piekło.

Samotna z rozkazu – przegania, odtrąca.
Tylko duchy statków ją czasem nawiedzą,
niestraszne im skały ciemnego przylądka.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Proszę bardzo jak można przenieść w świat poezji latarnię
Przykład który może służyć za wzór.
Znam twoje możliwości Glo a i tak za każdym razem jestem ujęty i zaskoczony tym co czytam .
Poza tym ?
Jaki jest wiersz - każdy widzi .
A ten jest po prostu świetny .

Z przyjemnością L.G.

[Ewa Włodek]

oj, Glo! Niby taka zwyczajna latarnia morska na zwyczajnym Rozewiu, a jednak - nie zwyczajna. Bo latarnia morska - to dość ciekawa symbolika: i symbol ochrony i opieki w obliczu niebezpieczeństwa, i niebiańskiej przystani, do której żegluje dusza po niebezpieczeństwach wędrówki w życiu, no i - Freudowski symbol falliczny (ale jemu się wszystko kojarzyło z tymi częściami ciała). I u Ciebie - ta symbolika (prócz Freuda, rzecz jasna) - jest, jest. Lśni latarnia, wabi i przestrzega...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[grafomanka]

ciekawe metafory i świetny klimat wiersza z przyjemnością przeczytałam...

[anastazja]

No tak, dobry Autor napisze wiersz nawet o agrafce, w tym wypadku - latarnia. Ładnie Glo.