Zwyczajne życie /1/

[karolek]

Męczyłem się razem z bohaterką. Dużo trudności ją czeka i niebezpieczeństw, a to dopiero pierwszy odcinek...

Chyba stawiałeś na tajemniczość, ale jest to mankament utworu. Za dużo niewiadomych, a to - zniechęca i nie pozwala wczuć się w lekturę.
Logika - kobieta, nie ukrywajmy- mocno naiwna, tak wiele ryzykująca tylko dlatego, "żeby nie uznano jej za niedojdę"?

Ech ta krytyka... Odwrotnie niż z pieniędzmi: dawać - łatwo, przyjmować - już gooorzej

[skaranie boskie]

Masz rację, Karolku, że naiwna, ale kto nie bywa naiwny, zwłaszcza za młodu?
Tajemniczości w tym żadnej.
Ten odcinek, to po prostu wprowadzenie w akcję. Wiele tajemnic rozwieje się już w następnym, choć nie mogę obiecać, że oszczędzę Wam zaskoczeń.
A krytykę przyjmę bez szemrania, jeśli będzie zasadna. Mogę też próbować prób polemiki z krytykującymi. Czas pokaże.

[iTuiTam]

Ja tam starodatowana jestem i nie będę marudzić, no chyba że... Ale tu specjalnie nie widzę powodu do marudzenia.

Zastanowiła mnie forma czasownika: zadrzemać i pomyślałam, że to jakieś regionalne słowo. Patka pokazała, że nie.

Zaczynając czytać większe utwory, pozwalam się nieść narratorowi/autorowi bez zadawania pytań, myśląc przy tym, że odpowiedzi znajdę po drodze. Tak jest w tym przypadku.

[skaranie boskie]

Daj się więc ponieść, Elu.
Miło, że zajrzałaś.