Jeszcze jedna kartka z Andalumii

[ArcturV]

Arctur Vox


Jeszcze jedna kartka z Andalumii


Wysłana przez Morysa B., anarchosocjalistę; odnaleziona dzięki dociekliwości Wydawcy Kto zna mnie choć trochę, ten wie, jak bardzo zżyty jestem z mym najbliższym otoczeniem. Trzymam się go tak kurczowo, że zwykły wyjazd do innej miejscowości przeżywam niczym nie lada wyprawę. Tym bardziej cierpiałem, gdy przed ośmioma laty musiałem, z polecenia władz, opuścić Andalumię na okres sześciu miesięcy. Nie była to, naturalnie, żadna kara, przeciwnie. Jako urzędnik z największą wiedzą i doświadczeniem w naszym komitecie, zostałem wybrany do odbycia zagranicznej misji w kilku największych miastach Europy. Powinienem był właściwie uznać tę szansę za zaszczyt, tym bardziej, że wiązały się z nią liczne przywileje. A jednak oddałbym wtedy wszystko, aby nie musieć wyjeżdżać. Niestety, od partyjnych decyzji nie ma odwoływania się. Spakowałem rzeczy i bez słowa stawiłem na odprawie.

Udzielono mi tam wielu informacji praktycznych, związanych raczej nie ze szczegółami wykonywania mojej pracy, bo w tej dziedzinie jestem ekspertem, ile z urządzeniem sobie życia „na zewnątrz”. Uważałem i notowałem je pilnie. Patrząc wstecz, stwierdzam zasmucony, iż zdały się one psu na budę. Czym innym przecież jest słuchać wykładu doktoranta, który wcale nie zamierza ruszać się stąd, na temat ochrony przed wszędobylskim babilonizmem, a czym innym stanąć osobiście naprzeciw tego wszystkiego.

A co to właściwie było? O szczegółach ani myślę opowiadać. Widziałem rzeczy straszne; babilońskie urządzenie społeczeństw całego zachodniego i środkowego Okcydentu zaciskało się w tym czasie i dusiło coraz mocniej. Partia fundowała mi pobyt w motelach; izolowałem się w nich szczelnie, wychodząc tylko do pracy i po jedzenie. Nie oglądałem telewizji, nie słuchałem radia- nawet andalumińskiego, w obawie przed interferencją obcych sygnałów. Jedyną rozrywką były mi dzieła zebrane Marksa i Engelsa z wyczerpującym komentarzem członków grupy założycielskiej LUMI oraz „kocia moneta”. Przez pół roku stałem się prawdziwym
mistrzem w używaniu tej zabawki.

Natura zadania, które miałem wykonywać, wymagała ode mnie kontaktowania się z dyrektorami różnych spółek. Zauważyłem u nich wspólną, charakterystyczną cechę – wszyscy współżyli często ze swoimi pracownicami i zdawało się, że obie strony czerpią z tych kontaktów równą korzyść. Nie oceniałem ich postępowania z punktu widzenia społecznej etyki; było ono oczywiście karygodne, obrzydliwe – wielu ich podwładnych przez całe życie nie miało ani jednej kobiety, gdy oni potrafili dobierać sobie pięć lub sześć kochanek każdego roku. Porównywałem tylko stosunki panujące w tamtych miejscach pracy z naszymi, andalumińskimi i każde takie porównanie było dla mnie źródłem wielkiej przyjemności oraz umocnienia się w przekonaniu o wyższości idei anarchosocjalizmu ponad każdą inną. Wiedziałem doskonale, że nigdy ani ja, ani żaden inny urzędnik z Komitetu w ojczyźnie nie śmiałby splamić tłustymi sokami lubieżności świętego arrasu porozumienia i równości w pracy, który wytrwale przędziemy dzień po dniu. I było to dobre.

Wreszcie misja moja dobiegła długo wyczekiwanego końca. W skrzynce kontaktowej znalazłem kopertę z biletami powrotnymi i zasiłkiem podróżnym. Czym prędzej opuszczałem babilońską Europę. Wczesnym rankiem stałem w hali odlotów omniportu daugavpilskiego, szukając swego terminalu. Oszczędna Partia kazała mi wracać tanią linią korwet atmosferycznych, lecz nic mnie to nie obchodziło. Z wielką chęcią wsiadłbym nawet w kajak i własnoręcznie powiosłował do Andalumii, byle zostawić obce ziemie za sobą. Wywołano mój lot.

Gumowanym rękawem przelazłem, tłocząc się z innymi pasażerami, do wnętrza antycznej korwety, jaskrawej z zewnątrz i dość obskurnej w środku. Pojazd był wypchany po brzegi, ale nie sądziłem, by ktokolwiek inny zmierzał tam, gdzie ja. Korweta miała jeszcze zatrzymywać się po drodze: w Reykjavíku, København oraz Portland. Przypadło mi miejsce obok okna, skonstruowanego w ten sposób, by nie było przez nie widać nic, poza odbiciem siedzącego. Obejrzałem się dokładnie i aż wzdrygnąłem. Tryb życia miejskiego pustelnika odcisnął na mnie swoje piętno. Zobaczyłem podkrążone oczy, zarośniętą twarz, nieobcięte włosy kładące się na czoło.
Przynajmniej zarost mam jasny, nierzucający się w oczy.

Wystartowaliśmy, w parę sekund wzbijając ponad linię chmur. Patrzyłem śmiało i wyzywająco na towarzyszy lotu – to społeczeństwo nie ma mnie już w swej mocy. Jestem poza zasięgiem ich spojrzeń, opinii i myśli. Uciekam do czerwonej twierdzy przodującego systemu; próbujcie do woli sforsować jej mury! I niech się z wami dzieje, co chce. Ależ byłem ucieszony! Tak krew mi grała, że całkiem zapomniałem, iż wielu z nich być może od urodzenia przeżywa męki jakich doświadczyłem na obczyźnie i rozpaczliwiej ode mnie woła o pomoc.

Jak przewidziałem, wnętrze korwety wyludniało się z każdym kolejnym przystankiem. Jeśli za Portlandem ktoś pozostał, to nie w moim przedziale. Głos z interkomu poprosił o przygotowanie dokumentów, gdyż przekroczyliśmy granicę Andalumii. Pojazd przechylił się, schodząc w dół, i przez szybę dojrzałem skupisko gęsto rozsianych wysepek daleko pod nami. Był to z pewnością Archipelag Gwiazdy Czerwonej. Spróbowałem zatem wypatrzeć ląd ojczysty, Wyspę Niegasnącego Płomienia, leżącą dalej na wschód. Nie było to łatwe, bo opadaliśmy z taką prędkością, że wszystko się rozmywało. Wtem korweta zadarła dziób, aż wgniotło mnie w siedzenie, włączyła reduktory pędu i zawisła nieruchomo. Następne dwa tysiące metrów zsunęła się gładko, jak po sznurku, w samo centrum Nowego Lądowania, niedużego miasta, gdzie znajdował się punkt wysiadkowy.

Kabina zadrżała, gdy podwozie łupnęło o betonowy dach dawnego dworca kolejowego, teraz zaadaptowanego na lądowisko dla korwet. Z syknięciem otworzyły się włazy, wpuszczając do środka andalumińskie powietrze. Łapczywie się nim zaciągnąłem. Pachniało rozkosznie, tak słono i przemysłowo. Nie miałem wątpliwości, że wróciłem do domu.

Powoli wyszedłem na zewnątrz. Słońce stało w zenicie. Rozejrzałem się dookoła, pieszcząc okiem budynki o znanych kolorach i kształtach. Próbowałem każdej sekundzie pięknego powrotu nadać wyjątkowy wymiar i nie wiem, ile czasu bym spędził, kiwając się tam i sam, gdyby obsługa lądowiska nie włączyła syreny wyganiającej z płyty marudzących podróżnych przed ponownym startem korwety. Klatką schodową zszedłem do wnętrza budynku. Odszukałem okienko, gdzie urzędował uprzejmy oficer celny. Sprawdził moje dokumenty i przeskanował je pod kątem autentyczności. Gdy dowiedział się, skąd przybywam, spytał o mnie o wrażenia. Ku jego rozczarowaniu wymigałem się od odpowiedzi. Wobec tego poradził, bym czym prędzej udał się do Komitetu złożyć raport. Urzędnik mojej rangi musi wykonać tę czynność po każdym opuszczeniu kraju. Zawczasu przygotowałem sobie odpowiednie sprawozdania i schowałem do laminowanej teczki.

Teraz trzeba było tylko znaleźć coś, co dowiezie mnie do domu. Ktoś mógłby powiedzieć, że dzisiaj nie stanowi to najmniejszego problemu, lecz byłby w poważnym błędzie. Nie posiadam przecież samochodu. Co więcej, nie mam pojęcia, jak kursują autobusy dalekobieżne w Nowym Lądowaniu. Stałem w pomieszczeniu na parterze punktu wysiadkowego, przypominającym pasaż handlowy połączony z poczekalnią. Prawie nikt tutaj nie siedział. Nieliczni przechodnie zdawali się bardzo spieszyć i nie śmiałem ich zaczepić. Nie widziałem nawet żadnego urządzenia komunikacyjnego, z którego mógłbym zadzwonić po taksówkę.

W kącie jakiś siwy staruszek czytał książkę poświęconą Hypatii z Aleksandrii i jej ojcu. Wydał mi się odpowiednią osobą. Podszedłem do niego i oznajmiłem:

- Muszę dostać się do Estanzy.

Spojrzał zdziwiony, unosząc krzaczaste brwi. Powiedział:

- To proszę bardzo.

- Potrzebuję czyjejś pomocy, bo nie bardzo orientuję się w tej okolicy. Czy pokieruje mnie pan?

Zaczął trząść głową.

- Nie, nie… ja się nie wyznaję.

Czy można nie wyznawać się na dalekobieżnych autobusach?

- Niech pan tylko powie mi, gdzie znajdę informację podróżniczą, proszę.

Zatrząsł mocniej, aż zafalowała mu obwisła skóra na policzkach.

- Nie, nie… ja nie. Nie… - wymamrotał, po czym zamknął książkę i odszedł chwiejnie.

A niech to! Czy zawsze muszę mieć takiego pecha? Łaziłem z jednej strony pasażu na drugą, coraz bardziej zrezygnowany. Z wielkim bagażem oraz cennymi dokumentami nie mogę wałęsać się po mieście, szukając przewozu. Postanowiłem jeszcze spytać funkcjonariusza w okienku. Niestety, zastałem jego stanowisko pracy puste i zamknięte.

Pogodziłem się już z perspektywą spędzenia nocy w poczekalni, kiedy z cienia wychynęła wysoka persona i skierowała kroki w moją stronę. Kobieta wyglądała na bardzo pewną siebie. Spytała:

- Morys B., jak przypuszczam?

A więc wybawienie? Potwierdziłem ostrożnie.

- Przysyła mnie Komitet Idei Anarchosocjalizmu w Estanzie. Mam dostarczyć cię prosto do urzędu, gdzie niezwłocznie zostaniesz przyjęty przez kierownictwo. To twój bagaż?

Nie zapomnieli o mnie. Z pewnością uprzejmością chcieli odpłacić się za wygnanie, na jakie mnie skazali.

- Trochę to trwało – rzekłem z przekąsem.

- Czekałam przed wyjściem. Jest tam automatyczna wypożyczalnia motocykli; pomyślałam, że cię skusi – uśmiechnęła się z lekką kpiną. Rzeczywiście, widziałem znak kierujący do wypożyczalni, ale pomysł, by z niej skorzystać wydał mi się całkiem absurdalny.

Przyjrzałem się dobrze przewoźniczce.

Czarnowłosa, o wąskiej twarzy, małym nosku, czerwoniutkich ustach. Oglądała świat zza kwadratowych okularów z nieprzejrzystymi, karmazynowymi szkłami. W prawym uchu miała małą słuchawkę. Jej strój składał się z zielonych spodni zakończonych ściągaczami i bluzki w takimż kolorze. Pod bluzką odznaczał się mały biust. Nosiła również krawat. Gdy szliśmy w stronę wyjścia, narzuciła na siebie czarno-czerwoną pelerynę z grubymi rękawicami do jazdy na motorze. Chodziła w dopasowanych, turystycznych pantoflach, trochę kręcąc pośladkami.

Poprowadziła półkolistą rampą w dół. Zdumiała mnie, bez słowa biorąc torbę, którą dźwigałem tak mozolnie i swobodnie zarzucając sobie na plecy. Ciężkie i kanciaste motocykle stały błyszczące, unieruchomione stalową obręczą. Przewoźniczka podwinęła rękaw, obnażając niewielką opaskę. Przytknęła ją do czytnika wypożyczalni, a odpowiednia liczba kartek transportowych została natychmiast pobrana z jej konta. Następnie najbliższy jednoślad wyskoczył z blokady. Wytoczyła go na jezdnię i okraczyła maszynę.

- Lepiej się pospieszmy, mamy dwadzieścia kilometrów do przejechania – rzekła.

Patrzyła ponaglająco, więc usadowiłem się za nią. Torba została umieszczona w specjalnym kufrze. W jednej chwili dziewczyna odpaliła magnetyczny silnik, ruszając z kopyta. Nie widząc żadnego innego uchwytu, objąłem ją mocno w pasie. Zdaje się, że właśnie to chciała osiągnąć.

Bardzo szybko mknęliśmy przez Nowe Lądowanie. Żałowałem tego tempa, gdyż ciekawiła mnie obca miejscowość. Na zakrętach mięśnie przewoźniczki pracowały, grały pod mymi palcami, aż zawstydziłem się. Nie mogłem jednak puścić.

Zostawiliśmy za sobą rogatki miasta i jechaliśmy prostą szosą krajową. Nagle dziewczyna zapytała:

- I jak jest dzisiaj w Europie?

A ja zdumiałem się, bo tym razem naprawdę chciałem opowiedzieć.

- Europejczycy, oni wszyscy…. się gżą, rozumiesz? W urzędzie, w biurze, jak to nasze, wśród spraw najważniejszych, nieustannie – im kto wyżej stoi, tym mniej myśli o świecie realnych idei! I ja z nimi, tam, tak długo…

- Okropieństwo. Jakie szczęście, że do nas ta zaraza, póki co, nie dotarła. I nie dotrze, z pomocą Partii – dodała szybko.

- Z pomocą Partii.

Rozmowa nie kleiła się. Przy tej prędkości ryk wiatru zagłuszał wszystko.

Wówczas zaczęły nachodzić mnie przeróżne myśli. Obejmowałem ciepłe, żywe ciało wypełnione bratnią duszą andalumińską, a w końcu ostatnie sześć miesięcy spędziłem wśród społeczności babilońskiej, gdzie takie sprężyste kobiety mogłem najwyżej obserwować sobie ostrożnie przez szybę, tłumiąc budzący się w środku żar. Dlaczegóż nie miałbym teraz odbić sobie za te upokorzenia? Ale czy będę jeszcze umiał zrobić to sprawnie i z gracją?

Nie miałem innego wyjścia, jak spróbować. Bardzo mnie to podekscytowało. Trochę zbierałem się w sobie. Kiedy droga opadła gwałtownie, wiodąc nas wzdłuż poszarpanego wybrzeża, ruszyłem do ataku. Lewą dłoń wsunąłem pod pelerynę przewoźniczki, pod bluzkę, i zacząłem masować drobną, spiczastą pierś. Prawa ręka miała ważniejsze zadanie. Rozwiązałem nią zielone spodnie (gdyż były wiązane tasiemką), wetknąłem ją do majtek, a potem głębiej. Pogmerałem. Obserwowałem uważnie twarz przewoźniczki; ona cały czas uśmiechała się łagodnie. Z pewnej zmiany kierunku jazdy motocykla wywnioskowałem, że jej się podoba. Nie przestawałem zatem.

Na palcach zbierało się coraz więcej wilgoci. Pieszczony sutek stwardniał znacząco. Cała przygoda zmierzała nieuchronnie w stronę kulminacji. Nie zważając na nic i na nikogo, przewoźniczka gnała co koń wyskoczy. Śmignęliśmy przez lasek sosnowy otwierający się na Estanzę. Wtedy wydała stłumiony okrzyk, uniosła przednie koło motocyklu do góry i zarzuciła czarnymi włosami, które chlasnęły mnie w twarz. Prawie zleciałem, gdy opona znalazła się ponownie na asfalcie, a cały pojazd aż podskoczył.

Po tym zdarzeniu wyraz błogiego ukontentowania zagościł na jej twarzy. I ja czułem wspaniałe spełnienie. Przewoźniczka uspokoiła się i włączyła do normalnego ruchu, wioząc mnie ukochanymi ulicami, których widoku nigdy za wiele. Mijając wiadukt kolejowy, zajechaliśmy pod Komitet. Spiesznie mi było do środka, lecz najpierw nachyliłem się i wyszeptałem do ucha motocyklistce, czy poczeka i po spotkaniu odwiezie mnie jeszcze do domu razem z bagażem. Zgodziła się i wyłączyła silnik.

Na komitetowych schodach wytarłem prawą dłoń chusteczką z alkoholem, by usunąć kobiecy fetor. Miało to dla mnie symboliczne znaczenie – przed wkroczeniem do świątyni pracy obmyłem się z namiętności, z pożądania i emocji tego świata. Wszystko zostało na zewnątrz.

Wszedłem do wyłożonego sztandarami pokoju zebrań, witając się uprzejmie. W radzie pod przewodnictwem towarzysza Flaksa o łagodnej twarzy, lecz surowym spojrzeniu, brakowało wciąż jednego członka. Niższy urzędnik wnosił właśnie tacę z poczęstunkiem.

Flaks uśmiechnął się do mnie życzliwie.

- Towarzyszu B., jak dobrze jest was mieć znów przy sobie! Podajcie mi już teraz raporty. Rada przyjmie was lada moment; siądźcie, zaczekajcie. Posmarujcie sobie bułeczkę. Mój brat, który podróżował wczoraj przez pęknięcie w Yaeger, przywiózł z Uroborosa. Daję słowo, od razu umiem odróżnić tamtejsze pieczywo i najchętniej nie jadłbym żadnego innego.

- A czym różni się od andalumińskiego? – spytałem grzecznie.

- Na pozór wygląda tak samo, jak nasze najlepsze razowe wypieki, lecz każde jedno ziarenko, które w nim tkwi, ma wytłoczonego maleńkiego węża połykającego swój ogon – wyjaśnił zadowolony Flaks.

Usłyszałem kroki na korytarzu. Przewodniczący rzekł:

- Idzie nasze brakujące ogniwo.

Otworzyły się dębowe drzwi i wkroczyła przewoźniczka, bardzo pewna siebie. Zerwałem się na równe nogi.

- Co tutaj robisz? Kazałem ci czekać na zewnątrz!

A ona niewzruszenie minęła mnie i jakby nigdy nic zasiadła po lewicy przewodniczącego Flaksa. Na twarzach członków Rady odmalowało się oburzenie. Flaks wykrzyknął, zdumiony:

- Jak to, Morysie? Czy nie poznajesz już swojej przełożonej, towarzyszki Daryl Stellar? Owszem, nowe, motocyklowe zajęcie trochę zmieniło ją przez pół roku, ale przecież wracaliście tu razem. Tymczasem odzywasz się do niej jak do kogo obcego!

Nie rozumiem nic; jestem skołowany. Poruszam tylko lekko ustami, niczym niespełna rozumu. Daryl uśmiecha się po swojemu, leciutko.

Jej twarz jest całkiem nieprzenikniona.

Och, co ja najlepszego zrobiłem!


Estanza, Analumia


???

[skaranie boskie]

Znowu trochę bałaganu gramatycznego, ale odstępuję od korekty, licząc, iż sam sobie z nią poradzisz, jeśli dogłębniej przyjrzysz się tekstowi. Najlepiej robić to po kilku dniach od napisania, gdy apogeum uwielbienia dla własnego dzieła minie. Wiem to z autopsji. Zawsze, jak coś napiszę, mam wrażenie, że oto stałem się prawdziwym Autorem. Kiedy wracam do tekstu po tygodniu, ogarnia mnie wstyd, że w ogóle mogłem coś takiego napisać. Nie wiem, czy inni też tak mają, ale opóźnioną autokorektę zalecam wszystkim.
Zapominając o niedociągnięciach w konstrukcji zdań, mogę powiedzieć, że to kolejny kawałek dość dobrej prozy z gatunku S-F, choć tu owa fikcja rozmywa się w niedawnej historii, co nie dodaje utworowi splendoru, niestety. Gdybyś to napisał w latach siedemdziesiątych ub. wieku, wnioskowałbym o nobla dla Ciebie.
W tekście - nawet specjalnie się nie sprężając - można znaleźć parę wpadek. Najpoważniejsza to ta z oknami w korwecie, których konstrukcja jest wyjątkowo zmienna. Przy starcie pozwala widzieć w nich jedynie własne odbicie, przy lądowaniu zaś pozwala na dość wnikliwą obserwację terenu. Zapewne to sztuczka anarchosocjalistycznych konstruktorów, którzy z góry zaplanowali ukrycie przed pasażerami zgnilizny Babilonu, w zamian dając pełną ekspozycję osiągnięć najlepszej z cywilizacji. Gdybym tego kiedyś nie przeżywał, dałbym się ponieść twojej wizji świata przyszłości. Jedyne, co mnie w nim naprawdę zainteresowało, to pewna niezmienność. Ręka mianowicie (zresztą nie tylko ona) zawsze - niezależnie od czasów i przynależności kulturowej - bezbłędnie odnajduje pod majtkami miejsce naznaczone wilgocią...
I za to warto się napić!

[ArcturV]

"Pojazd przechylił się, schodząc w dół, i przez szybę dojrzałem"

Zdaje mi się, że ten fragment zapisków Morysa dobrze wyjaśnia to, co wziąłeś z pozorną nielogiczność. Gdyby nie specyficzny przechył maszyny, to rzeczywiście przez okno nie byłoby w danym momencie nic widać. Jednak korweta przyjęła taki kąt schodzenia, że odbicie pasażera przestało być wszystkim widocznym.

Tekst napisany został w kwietniu b.r. i nie widzę potrzeby, by nanosić na niego więcej poprawek. W przeciwnym wypadku nie decydowałbym się na publikację, oczywiście.

[skaranie boskie]

Będę polemizował.

Przypadło mi miejsce obok okna, skonstruowanego w ten sposób, by nie było przez nie widać nic, poza odbiciem siedzącego.

Nic, prócz odbicia siedzącego. Taka konstrukcja i koniec, przechył pojazdu nie ma tu nic do rzeczy.
Skąd więc stwierdzenie, że:

Gdyby nie specyficzny przechył maszyny, to rzeczywiście przez okno nie byłoby w danym momencie nic widać.

To zbyt duża nielogiczność, żeby ją pominąć.

[411]

Witaj.
Powiem od razu, ze ta kartka podobala mi sie zdecydowanie bardziej. Co do konstrukcji okien korwety (Corvette?) wypowiadac sie nie bede - spokojnie wyobrazilam sobie sytuacje i wiem o co kaman z tym odbiciem. Ale jam nie technik, tylko czytacz. Plci nadobnej.
Poczepiam sie jednak odrobine.

Czarnowłosa, o 1. wąskiej twarzy, małym nosku, czerwoniutkich ustach. Oglądała świat zza kwadratowych okularów z nieprzejrzystymi, karmazynowymi szkłami. 2. W prawym uchu miała małą słuchawkę. 3. Jej strój składał się z zielonych spodni zakończonych ściągaczami i bluzki w takimż kolorze. Pod bluzką odznaczał się mały biust. Nosiła również krawat. Gdy szliśmy w stronę wyjścia, narzuciła na siebie czarno-czerwoną pelerynę z grubymi rękawicami do jazdy na motorze. Chodziła w dopasowanych, turystycznych pantoflach, trochę kręcąc pośladkami.

1. Nie lubie takich zdrobnien, ale to ja.
2. Jestem jedyná kobietá jaká znam, która nosi torebke na prawym ramieniu i sluchawke bluetootha w prawym uchu. Normalnie, kazda baba jest z reguly "lewostronna".
3. Zapis stroju - od razu widac, ze pisal mezczyzna. Moja propozycja: Jej strój skladal sie z prostych, ale zakonczonych sciágaczami zielonych spodni z matowej tkaniny i koszulowej bluzki w tym samym kolorze, pod którá rysowal sie maly biust; stonowany krawat i okulary z matowymi, karmazynowymi szklami w kwadratowej oprawie dopelnialy wrazenia osoby pewnej siebie, a moze nawet nieco aroganckiej. Stápala cicho i pewnie w sportowych, dopasowanych pantoflach krecác przy tym posladkami (matko, co to sá turystyczne pantofle!? i jak mozna troche krecic pupá?). Przed wyjsciem na zewnátrz zarzucila na siebie czarno-czerwoná peleryne i naciágnela na dlonie mocne rekawice do jazdy na motorze.

Moglabym strój tej pani rozpracowac na specyficzny sposób utkania materialu i wykonczeniówke, ale nie o to chodzi. Jednak Twój opis jest, hm, "ociosany". Nawet piszác jako mezczyzna, nawet z punktu widzenia meskiego peela mozna spokojnie przyznac sie do niewiedzy z zakresu swiata mody, czy tajników krawiectwa. Nikt z nas nie jest w kazdej dziedzinie profesjonalistá. Ale wtedy opis lepiej potraktowac wylácznie od strony kolorystycznej, czy wizualnej (np. ubrana byla w cos rodzaju dopasowanego kombinezonu w zielonym kolorze, który pieknie podkreslal jej figure i kontrastowal z ciemnymi wlosami - malo kogo obchodzá guziki, czy dodatek lycry, za to szybko mozna sie potknác o szczególy).

Bardzo szybko mknęliśmy przez Nowe Lądowanie.

Albo: mknelismy przez..., albo: jechalismy/przemieszczalismy sie bardzo szybko.

Nagle dziewczyna zapytała:

- I jak jest dzisiaj w Europie?

Tu i w kazdym inny miejscu zapis dialogu bledny. Jestem jednak ciekawa jakim cudem przy tej szybkosci slyszeli sie nawzajem? Nic nie wspominasz o kaskach, czy dodatkowej sluchawce w uchu peela.

Rozmowa nie kleiła się. Przy tej prędkości ryk wiatru zagłuszał wszystko.

Ano wlasnie. W dodatku przeszkadzaly mu jej rozwiane wlosy, bo peleryne pewnie przytrzymywal rekami i wlasnym cialem.

Nie zważając na nic i na nikogo, przewoźniczka gnała co koń wyskoczy.

Urocze zdanie. A ten kon, to rozumiem, ze mechaniczny?

Na komitetowych schodach wytarłem prawą dłoń chusteczką z alkoholem, by usunąć kobiecy fetor.

Ciekawostka. Naturalnie, zdarzajá sie choroby weneryczne powodujáce tak wielkie zmiany zapachów naturalnych wydzielin, ale mysle, ze tej pani to chyba nie dotyczy? Czyzby peel mial problemy osobowosciowe? Z jednej strony naturalny, zdrowy pociág fizyczny, z drugiej obrzydzenie do owej cielesnosci. Moze niezle byloby dodac ze dwa zdania o upodobaniach, bádz uprzedzeniach bohatera.



Tyle ode mnie.
A, jeszcze jedno:

Tekst napisany został w kwietniu b.r. i nie widzę potrzeby, by nanosić na niego więcej poprawek. W przeciwnym wypadku nie decydowałbym się na publikację, oczywiście.

Oczywiscie. Pogratulowac poczucia nieomylnosci.

Klaniam sie,
J.

[ArcturV]

Jedynym, co z pewnością nie uległo zmianie, jest odór kobiecych części prywatnych, przywodzący na myśl lekko nieświeżą rybę. Po wizycie w toalecie, pracy w kuchni i czynnościach seksualnych każdy dżentelmen - anarchosocjalista czy nie - myje ręce. Oczywiście Pani, jako kobieta, nie musi tego wcale wiedzieć, być może więc nazbyt egoistycznie założyłem taką wiedzę u mego czytelnika.

[411]

Ale to są realia XXVI-wieczne, kochana Pani, trudno przykładać je do dzisiejszej miary.

Cóz, nasz Pan Profesor zawsze powtarzal: praw fizyki pan nie zmienisz i nie mialabym odwagi sie z nim nie zgodzic.
Obojetnie w jakim wieku dzieje sie historia. Albo trzymasz sie Pan niepodwazalnych praw, albo wykreuj zupelnie nowy swiat i nowe w nim prawa. W tej sytuacji zas, gdy nie pada slowo wyjasnienia bádz naswietlenia otoczenia, technologii, czy nadludzkich mocy mieszkanców - mam prawo sie czepiac.

Po wizycie w toalecie, pracy w kuchni i czynnościach seksualnych każdy dżentelmen - anarchosocjalista czy nie - myje ręce. Oczywiście Pani, jako kobieta, nie musi tego wcale wiedzieć, być może więc nazbyt egoistycznie założyłem taką wiedzę u mego czytelnika.

Oczywiscie. Nie jestem gentlemanem, dyplomatká (nie teczká na dokumenty, gwoli uscislenia), a juz na pewno wojujácá feministká - jednak wyjasnienie Pana jest tak lopatologiczne (czego nie lubiá czytelnicy, prosze mi wierzyc), jak malo eleganckie. Nie zauwazam, mimo checi, glebszego przeslania zawartego czy to w opisie, czy wyjasnieniu.
Jedyne co sie nasuwa, to wyjátkowo traumatyczne przezycia Autora w tej dziedzinie - wspólczuc wiec pozostaje niemoznosci unikniecia przebywania w tak niehigienicznym srodowisku. A-fe!
J.

[skaranie boskie]

A ja zapomniałem się czepić tego odoru.
Zauważyłem, ale potem mi uleciało.
Muszę jednak się odnieść, choć po niewczasie.
Znam ten zapach, zdarza się, że przypomina rybkę, a mimo to nie nazwałbym tego odorem, jeśli już, to intensywnym zapachem. Jednak zapachem.
A przy okazji dodam, że rybki są bardzo zdrowe i stanowią główny składnik diety zawałowej. Przy okazji nie są tanie, więc może zastępczo, dla zdrowia...?
Ale to już rzecz gustu.
To dla rybki, żeby popływała -

[zdzichu]

Zabawne te opowiadania, panie ArcturV.
Przeczytałem obydwa i wiesz pan, co? Jeśli mogę coś radzić, to radzę skorzystać z porad, które widzę wyżej. Wtedy będzie tylko lepiej.