Powrót Pinokia

[misza]

Ostrzegano Dżepetto, że nic z niego nie będzie
lecz cieśla strugał głupka i był całkiem głuchy
jak pień, na wszystkie wróżby, gdy razem ze świerszczem
heblował szczapę drewna o sękatej duszy.

Wreszcie przyszedł czas wracać po startych odciskach
własnych śladów na żwirze lisiej ścieżki. Starszy
o dłuższe cienie klonów znajomych z dzieciństwa,
o blask jesiennych koron i liści umarłych.

Nie ma już gdzie się spieszyć i do kogo pobiec;
co było dawniej znane, przy dotknięciu obce.
Pozostał brat przyrodni – w płocie stary kołek,
więc zapuścił korzenie obok, pod jałowcem.

[januszek]

Pozostał brat przyrodni – w płocie stary kołek

ale przynajmniej stary kołek nie kłamie.


i misza też.
dobry , mądry wiersz.
warto duszę heblować.

[coobus]

Ufnie wchodzę w Twoje wiersze, Misza. Jeszcze się nie zawiodłem, Tym razem zabieram ze sobą ostatnią zwrotkę , żeby tak Ci trochę pozazdrościć umiejętności operowania formą i słowem.

[skaranie boskie]

Smutne.
Nie chcę pisać nic więcej, bo i po co?
Niech za komentarz służy nostalgia, jaką wiersz wzbudził.

[Ewa Włodek]

smutne, Miszko, ale prawdziwe, niestety...Zadumałeś mnie, jak zwykle...

z uśmiechami...
Ewa

[Leon Gutner]

A Leona nostalgia wiersza dopada już po raz trzeci

Z uszanowaniem L.G.

[Henryk VIII]

Właściwie to za mnie już powiedział Coobus - nic dodać, nic ująć...
Pozdrawiam bardzo serdecznie!

H8