Rozbrykane lato

[Gipsy]

Lato wiatru dosiadło i pomyka wierzchem,
rozsiewając blaski w pędzie rozedrganym,
otwiera nagietki, podjada czereśnie,
rozbiera dzierlatki, kokotki i damy.

Popyla, zapyla i rozmnaża ostro.
Świat pączkuje w oczach niczym jagodzianka.
Obiera marszrutę bezwstydnie niepostną,
kokosi się w klombach i gzi w polnych wiankach.

Raz po raz przykuca w ciężarnym jęczmieniu,
by na harce nabrać świeżutkiej ochoty,
rozczesuje włosy, gra z chabrem w zielone,
strzelając palcami rodzi letnie grzmoty.

RC 1.07.14

[Leon Gutner]

Letnio - ładnie .

Z przyjemnością L.G.

[Gloinnen]

Ładny wiersz. Prawdziwie letni, czuć tę obfitość, wegetację, burzącą się krew.

Najlepsze obrazy to:

Lato wiatru dosiadło i pomyka wierzchem,

kokosi się w klombach i gzi w polnych wiankach.

Raz po raz przykuca w ciężarnym jęczmieniu,

strzelając palcami rodzi letnie grzmoty.

Temat ujęty lekko, z nutką humoru, zmysłowo. Przyjemnie się czyta.

Jedno porównanie - według mnie - jest trochę nietrafione:

Świat pączkuje w oczach niczym jagodzianka.

Pączkująca jagodzianka? Nie bardzo widzę jakąkolwiek analogię.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Raz po raz przykuca w ciężarnym jęczmieniu,
by na harce nabrać świeżutkiej ochoty,

Och! - zostaw psotniku ciężarny jęczmień cudowne!

[Henryk VIII]

I mnie się podoba - przyjemny w odbiorze wiersz. Piszesz :" rozczesuje włosy, gra z chabrem w zielone,
strzelając palcami rodzi letnie grzmoty." - plastycznie:)

[eka]

Raz po raz przykuca w ciężarnym jęczmieniu,
by na harce nabrać świeżutkiej ochoty,
rozczesuje włosy, gra z chabrem w zielone,
strzelając palcami rodzi letnie grzmoty.

Lekkie, radosne, świeże, nieskażone wersy.


W poprzednich kolokwializmy psują ową delikatność, szkoda tak prześwietlonego latem wiersza.
Popyla, kokosi, gzi - w tej dominującej stylistyce niemal chwasty.

[skaranie boskie]

Popyla, kokosi, gzi - w tej dominującej stylistyce niemal chwasty.

Ale te chwasty tu pasują, jak chabry do łanu żyta.
Moim zdaniem wiersz jest rewelacyjny.
Podeszłaś z ogromną dawką humoru do rzeczy, które wielu próbuje nafaszerować patosem i sprzedać jako kicz bogoojczyźniany. W tym właśnie tkwi sens tego wiersza, jego rewelacyjnie prosty przekaz.
Człowieku, uśmiechnij się, bo jest lato!
Sezon ogórkowy, z którego można jednak coś wynieść.
Choćby uśmiech czytelnika.