Na bagnach

[misza]

Mokradła czujnie drzemią, trawiąc i bulgocząc,
w oparach ciężkiej woni nienazwanych roślin,
wijących się przy krzewach, które całkiem poschły,
zatrute dawno temu oślizłą wilgocią.

Południe pali ogniem lipcowego pieca,
szeleszczą suche rózgi płowego sitowia.
Nad kępą lekko tańczy zabłąkany owad.
Potrącił pajęczynę i w światło odleciał.

Duch bagien jest zmęczony. Gdzie woda głęboka,
pełna mrocznych tajemnic mulistej topieli,
ciszą wiecznej ciemności posłanie wyścieli,
na spoczynek dla siebie i pogańskich ofiar.

Powróci chłodną nocą o deszczowej porze.
Obudzi stare wiedźmy z przydennej czeluści,
gałęzie drzew nad wodą do tańca wypuści.
Odmieni okolicę, bo siebie nie może.

Odżyją słowa zaklęć niesione przez wicher,
spisane czarnym torfem, chmurami i zimnem.
Nawet ścieżki nad brzegiem, wydadzą się inne;
urok zniknie nad ranem – pójdzie tam, skąd przyszedł.

[Leon Gutner]

Cudne .
Przechodzisz sam siebie Miszko .
Do zaczytania i jak paliwo w zbiorniku wyobraźni

Leo został wciągnięty i zatopił się - jak w prawdziwym bagnie .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

są jeszcze akie miejsca, Miszko, jak to, które opowiedziałeś, i takie - duchy miejsc. Sa tez w nas, ludziach, takie miejsca, gdzie drzemie - pierwotność...

pod urokiem miejsca i słowa...
pozdróweczki posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Normalnie, jakbym o jakiejś Świtezi czytał.
Odjazdowy wiersz, Miszo!
Podoba mi się, jak niewiemco.

[misza]

taka fauna, flora i klimat
to środowisko naturalne Miszy

Z pozdrowieniami

P.S. Dla Ewy

[coobus]

Lubię frywolną nutę cyklu o Jewgieniju. Ale już Ci pisałem, że do twarzy Ci z powagą - takie wiersze mają inny, ale bezsprzeczny urok. Za który, po raz kolejny

[misza]

Dzięki, Coobus, za miłe słowa,
chociaż wiem, że nieco zabagniłem

[pietrek]

co tu gadać

[misza]

Skoro tak, to zdrówko!