sekcja zwłok

[em_]

nic nie zmienia się zmieniając skórę
jest tylko trochę nowsze - trzeba to znów oswoić

nie wspomniałeś nigdy że rozłożysz świat na części
pierwsze - będą ostatnimi gdzie wszystko się kończy

(iluzja zewnętrznej powłoki - wstęp do życia
do pamiętania - pod spodem jest to
na co mówisz - lepiej nie zaglądać
pięknu we wnętrzności) oczy

w których odbił się czas kiedy upływał
widzą coraz bardziej wstecz

widzą o czym nie pomyśleliśmy

[eka]

Em_ to głęboka introspekcja relacji i oczywiście jej uczestników. Już w tytule, mocnym, tak mocnym, że okroiłabym go ze zwłok zaznaczasz czas nieodwołanie przeszły, poddawany badaniu, świetnie harmonizuje z tą wewnętrzną powłoką, niby oksymoron, ale jakiż wymowny.

Wiersz zaczynasz od sentencji peela:

nic nie zmienia się zmieniając skórę
jest tylko trochę nowsze - trzeba to znów oswoić

NIC - preludium do rozważań, dla mnie to określenie status quo, niezmiennego mimo powierzchniowych zmian.

nie wspomniałeś nigdy że rozłożysz świat na części
pierwsze - będą ostatnimi gdzie wszystko się kończy

Pokreślona siła oddziaływania adresata tej liryki zwrotu. Części pierwsze okazały się - ostatnimi, czyli tylko początek, tak myślę, był naprawdę prawdziwy.
Dalej, we wtrąceniu, po oksymoronie, w parafrazie przytoczenia bohatera już jakby diagnoza po sekcji rozpadu relacji: lepiej...

(iluzja wewnętrznej powłoki - wstęp do życia
do pamiętania - pod spodem jest to
na co mówisz - lepiej nie zaglądać
pięknu we wnętrzności) oczy

Oczy łączą dwie strofy, a w nich - przeszłość:

w których odbił się czas kiedy upływał
widzą coraz bardziej wstecz

Bardzo szarpiący przekaz, podskórny, a tak mocno się odciska.
Pozdrawiam, wciąż lecisz po wysokiej strunie.

[żakote]

oczy / w których odbił się czas kiedy upływał / widząc coraz bardziej wstecz / widzą o czym nie pomyśleliśmy - to jest doskonały zapis, który wytwarza "głębokość" poetyckiej tekstury.

Wiersz fascynujący.

Pozdrawiam.

[em_]

Żakote, jednak wolę powtórzyć - widzą - ale przemyślę to jeszcze.

Dziękuję Wam,
pozdrawiam

Dodano -- 11 sie 2014, 16:07 --

Eko, iluzja zewnętrznej powłoki - przepraszam, pomyliłam,
poprawiłam

[haiker]

Pierwszą przerobiłbym na tytuł. Po skrócie. Ta sekcja zwłok powinna pojawić się w wierszu albo, jeszcze lepiej, wirtualnie wskutek lektury wiersza.

W drugiej po prostu zniknięcie kogoś, kto był całym światem. Po prostu...

Trzecia (nawiasowa) gorsza niż pierwsza w tym sensie, że na pewno nie do tytułu, a skoro nie tam, to w ogóle nie. Cóż niby ona wnosi? Balast?

A potem to już poszły jelenie po rykowisku.

[skaranie boskie]

A mnie zastanowił, kazał zajrzeć w sens, nawet zapominając przez chwilę o formie i treści.
Też jestem za usunięciem zwłok z tytułu. Zbyt mocno narzucają interpretację.

[em_]

A ja myślałam, że te - zwłoki - wprowadzą tu nieco dwuznaczności, bo też - zwłoka...

Haiker, nie jestem pewna, czy rozumiem, o co Ci chodzi, ale dziękuję

[eka]

(iluzja wewnętrznej powłoki - wstęp do życia
do pamiętania - pod spodem jest to

A mi się bardzo zapamiętało... na plus.
Ale Ty tu decydujesz.

Jakby nie było, wiersz trafia przemyśleniami.

[Alek Osiński]

nie jestem pewien, czy ten tytuł odsyła w dobrą stronę, poza życie,
podczas gdy życie kłębi się pod skórą - nową, czy starą, to pytanie
zawsze pewnie staje w gardle w procesie wymiany myśli,
oswajanie się to chyba clou wiersza, chociażby piękno
sprowadzało się do rzeczy "o których nie pomyśleliśmy"

dobry wiersz, zatrzymał

Pozdrawiam

[anastazja]

nic nie zmienia się zmieniając skórę
jest tylko trochę nowsze - trzeba to znów oswoić

czy to konieczne? Lepiej pozostać sobą, bez zmiany skóry, masek itp. Do przemyślenia, na niejedną interpretację. Pozdrawiam.