Pudrowanie

[Edward Horsztyński]

Pudrują, farbują, w jedwabne majteczki ubierają,
Dobrych obyczajów strażnicy.
Wyrazy i zdania nam przekręcają,
Synowie kurwy, przepraszam, nałożnicy.

Nic, że zniknie przekaz, ważna jest estetyka.
Nie ważne że autor tak czuł,
Mówi lirycznej ubecji logika.

Ale ja nie uniosłem się gniewem, a się wkurwiłem.
Nie zażywałem cielesnych rozkoszy, a pierdoliłem.
Bydlaka nie łachudrą, a skurwysynem nazywam.
A przez ten wasz puder, za przeproszeniem, kicham.

[skaranie boskie]

Zastanawiam się nad przesłaniem.
Mam pewne skojarzenia, ale chyba błędne.
Nie wiem, czy można ten katechizm wulgaryzmów nazwać wierszem i nie dlatego, że wulgarny właśnie.
Byłoby nawet fajnie, gdybym wiedział o co chodzi i mógł twoimi dosadnościami w sobie tę wiedzę gruntować.
Tymczasem czytam zapiski skacowanego menela i jedyne co we mnie budzą, to współczucie dla jego obolałej głowy.
Wybacz więc, że nie nazwę tego tworu wierszem, co w konsekwencji powstrzyma mnie od oceny jego wartości artystycznej.
Już lepiej leczmy kaca.