Złoto

[żakote]

Chciałbym wyrwać z twoich oczu
zastygłych i głębokich
słońce zawieszone w otchłani

Zobaczyć spojrzenia całujące
ułożone w pucharze z różowego szkła
pędzlem świetlistym malującym w nieskończoność

Twoje źrenice
światło dnia
pragnienie

[Adela]

Słońce/otchłań, światło dnia, pragnienie + oczy pewnie ukochanego, żakote to wszystko juz było wiele, wiele razy, tu nic nowego, jak dla mnie, niestety.
Pozdrawiam serdecznie,
A.

[żakote]

Być może słabe wiatry dmą w moje żagle twórczości.
Poczekam na sztorm.

[eka]

Pierwsza cząstka bardzo dobra, sugeruje śmierć adresatki wiersza.

Druga - za dużo określeń w tym pragnieniu, tworzy się rokokowe cacko, gubi - nieskończoność.

Ostatnia wraca do poziomu pierwszej.

Pozdrawiam.

[haiker]

W pierwszej koszmar - słońce zawieszone w otchłani, bo wpada do wiersza zbyt znienacka.
Początek tej cząstki przypomina coś takiego:

Chciałbym oczu twoich chmurność ocalić od zapomnienia a także chciałbym i blask naszej lampy ocalić od zapomnienia

W drugiej wykorzystane wszystkie narzędzia, którymi tworzy się kicz. A przecież wystarczyło napisać kursywą różowe flamingi pocałunków.

Trzecia - na plus, że nie jest długaśna jak druga. Ale prztykanie słowami wymaga bardzo dużej dyscypliny, której tutaj brakło. Widać przywiązanie do instrumentów z poprzednich, a właśnie przydałby się oddech, np.:

Twoje źrenice
wzeszły
ponad pragnienie