Geminus

[Ewa Włodek]

Ten obraz się nałożył na obraz. Nieostro.
Srebro, stal, aleksandryt. W kobaltowym cieniu
twarz się z twarzą przenika, jedna w drugą zmienia,
dopóki się obydwie w gęstą czerń nie wtopią.

Ta sama eteryczność w wychudłych ramionach,
opuszczonych w bezradnym geście rezygnacji.
I czy to on powtarza: nie mam siły walczyć,
czy też twoja nadzieja gaśnie, wypalona.

[eka]

Potężna fala lirycznej bezsiły, szacun Ewo, jesteś malarką słów, które wyzwalają. I to w jakim rytmie!

[Leon Gutner]

Dotykająca eteryczność Ewoliryki w krótkiej i jak zawsze wyrafinowanej postaci .

Leo zachwycony .

Z uszanowaniem L.G.

[EdwardSkwarcan]

W kilku słowach można wiele.
Podziwiam

[Gloinnen]

Piękny, sugestywny obraz. Uruchamia wyobraźnię.
Dla mnie to przede wszystkim opowieść o mrocznym alter ego, które drzemie w każdym człowieku.
Ciemna strona ludzkiej osobowości. Obrazujesz dualizm duszy, złożonej z materii złej i dobrej, które ze sobą wcale nie walczą, ale uzupełniają. Przeciwieństwa ukryte w naturze człowieczej (siła/słabość, radość/smutek, mądrość/głupota, harmonia/szaleństwo itp.) są źródłem cierpienia, a ono stanowi (chyba) esencję życia; ból istnienia, które okazuje się immanentną cechą egzystencji, a bierze źródło w rozdarciach, rozdźwiękach, rozszczepieniach jaźni.

Pozdrawiam,


Glo.

[em_]

Pięknie

[Ewa Włodek]

Potężna fala lirycznej bezsiły

trafnie, Eko, bezsiły, niestety...

Dotykająca eteryczność Ewoliryki

Leoczaruś z Ciebie, Leonie, ale jaże uroczy...

W kilku słowach można wiele

wiem, Ed, wiem i staram się...

Dla mnie to przede wszystkim opowieść o mrocznym alter ego, które drzemie w każdym człowieku.
Ciemna strona ludzkiej osobowości. Obrazujesz dualizm duszy, złożonej z materii złej i dobrej, które ze sobą wcale nie walczą, ale uzupełniają. Przeciwieństwa ukryte w naturze człowieczej (siła/słabość, radość/smutek, mądrość/głupota, harmonia/szaleństwo itp.) są źródłem cierpienia, a ono stanowi (chyba) esencję życia; ból istnienia, które okazuje się immanentną cechą egzystencji, a bierze źródło w rozdarciach, rozdźwiękach, rozszczepieniach jaźni.

och, Glo! Bardzo ciekawie i pięknie odczytałaś to moje słowo, i niebywale się cieszę, że można i tak. W jakimś sensie masz rację, bo tak to właśnie jest z owąż dwoistością. Jeden z moich peeli (jedna twarz "Bliźniaka") - był jej pełen, a drugi (druga twarz Geminusa-Janusa) - jest. A ja uchwyciłam ich nakładające się na siebie obrazy akurat w chwilach słabości, smutku, cierpienia...

Pięknie

ooo, Em! Cieszę się, że - Twoim zdaniem - pięknie pokazałam to, co dla mnie było i jest smutne i czego się jakimś sensie boję...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że mnie odwiedziliście, że pobyliście chwile i podzieliliście się ze mną Swoimi przemyśleniami trafnymi, mądrymi i serdecznymi...
Samo dobro do Was posyłam...
Ewa

[anastazja]

I czy to on powtarza: nie mam siły walczyć,
czy też twoja nadzieja gaśnie, wypalona.

- wszystkie uczucia którymi się otaczamy, opisany w piękny sposób.
Ewuniu - smaczne

[Liliana]

niezmiennie się zachwycam Twoimi sonetami, Ewuś,

serdeczności

[Ewa Włodek]

smaczne

ooo, to się cieszę, Anastazjo, że zasmakowałaś...

niezmiennie się zachwycam

ach, Lili, Ty mnie chyba niezmiennie rozpieszczasz...


Dziewczyny, cudnie Wam dziękuję, żeście wstąpiły, pobyły i powiedziały mi takie dobre słowa...
moc uśmiechów Wam posyłam...
Ewa