Miły koniec

[lczerwosz]

wychodzi po angielsku
zostaje absmak
potraw
dla reszty głodnych
morem nietkniętych
jeszcze
oni też nie pojedzą

gdy fale odeszły
gorąca
ciśnienie spada
poniżej skali beauforta

w rzymskiej wannie
miły chłód
nim zaśnie
na koniec wszystkiego

[eka]

Tytuł z treścią łączy się jedynie w ironii.
Bohater wychodzi niezauważony, podając przyczyny swej decyzji.
Absmak potraw dla reszty głodnych- oczywiście metafora wspólnej uczty, coś jak sympozjon prawie, a on jak Petroniusz - znawca smaku i elegancji.
Ostrzega, że absmak nie pozwoli się najeść.
Mór - chodzi o mor, zarazę, prawda?
Opis stanu - kolejna cząstka, decyzja pozwala opaść emocjom poniżej skali, już po sztormie, wichry ucichły, flauta.
Ale to nie koniec, ostatni wers opis stanu otwarcia sobie żył w wodzie, wtedy tak nie boli, chłód ciała, śmierć.
Quo vadis...

Pozdrawiam, Leszku.

[coobus]

zanim poszedłem śladem wiersza, podążyłem po śladach eki, czyli na skróty. Akceptuję jej wersję. Mór - trudne słowo, ale ufam autorowi, że wie, co pisze. A teraz wymykam się z rzymskiej łaźni, z pozdrowieniami. I uznaniem dla wiersza .

[haiker]

Brzmi jak opis np. Petroniusza.


Z całości pociągnąłbym linię w klimacie tego fragmentu:
zostaje absmak
potraw
dla reszty głodnych
oni też nie pojedzą

Bo skala Beauforta do ciśnienia krwi, no, oryginalna, ale za tym nic nie stoi. Końcówka zaś to w ogóle banał.


Morem - zachodzi deklinacyjna zmiana ó na o.

[anastazja]

w rzymskiej wannie
miły chłód
nim zaśnie
na koniec wszystkiego

tragiczne zejście - biegłam śladem peela i smutek mnie ogarnął. Leszku

[iTuiTam]

wychodzi po angielsku
...
w rzymskiej wannie
miły chłód
nim zaśnie
na koniec wszystkiego

Zaśnięcie na koniec w wannie, to również wyjście po angielsku.

Mroczny wiersz, Leszku.

[lczerwosz]

W kompozycji obrazu zestawiam zazwyczaj bardzo banalne barwy: biel i czerń. Co już niby wystarczy. I całą gamę, gdy potrzeba. Oczywiście tęczę, nie gamę. Tu nie filharmonia.
Skala Beauforta oczywiście nie odwzorowuje ciśnienia krwi tętniczej. Ani idyllicznego, ani diabolicznego. Ale jak sztorm. W pewnych warunkach koreluje. Gdy nuda spływa i w tych ekstremalnych.

Tytuł z treścią łączy się jedynie w ironii.

Jak najbardziej. Odczytałaś wszystko. Prawie, zaraz wyjaśnię.

a on jak Petroniusz - znawca smaku i elegancji.

Zwłaszcza wobec niesmacznych spraw naokoło

Mór - trudne słowo, ale ufam autorowi, że wie, co pisze.

Tak myślę, choć to pewna licencja poetycka, wiadomo, że przesada.

Morem - zachodzi deklinacyjna zmiana ó na o.

Masz rację.

tragiczne zejście ... smutek

no, smutek na smutek, smutek za smutek.

Zaśnięcie na koniec w wannie, to również wyjście po angielsku.

Że nadsłowie? Tak chciałem zaklamrzyć. Międzynarodowo.

Mroczny wiersz

Och, jak bym jeszcze przyciemnił.
A wiersz dotyczył ostatnich wydarzeń na naszym forum. Ot co.

[iTuiTam]

Leszku, nie, to nie jest nadsłowie. Klamra - spięcie, tak to odczytałam.

[Berele]

Skrótowość. Ma się wrażenie, że to jakieś notatki z wykładu, które pozwolą przypomnieć potem, o czym było.

[Gloinnen]

Dobry początek, w końcówce narastający patos, jakby peel z szelmowskim błyskiem w oku zastanawiał się, jak to zrobić, żeby było bardziej dramatycznie.

na koniec wszystkiego

Ale tego to bym się pozbyła.

Skojarzenie z Petroniuszem - coś w tym jest, jeśli poszukać głębiej.
Petroniusz popełnił samobójstwo po to, aby przestać być "dyżurnym pochlebcą" tyrana, którego znienawidził.
W proteście przeciwko hipokryzji (własnej?) i nakazowi przemilczania.
Takie ostrzeżenie dla innych, wymagające złożenia ofiary z siebie. Wirtualnej, ale przecież wirtualnie oznacza naprawdę.

Pozdrawiam,


Glo.