Piastunka

[misza]

Chodziła po mieszkaniu. Cichutko i wolno
podeszła do łóżeczka z uśmiechniętą twarzą.
Pochylona nad dzieckiem mogłaby je objąć
i zabrać w nocną podróż za rękę prowadząc.

Nie weźmie go przed świtem. Jeszcze jest za wcześnie
na pachnącą ziołami, jedyną wędrówkę
po łąkach i ścierniskach wiodących za kreskę
mrocznego horyzontu, gdzie spokojnie uśnie.

Przysiadła w ciemnym kącie ciepłego pokoju,
obok rudej wiewiórki i białego misia.
Poczeka, bo wie dobrze, że zabierze swoją
dziewczynkę już niedługo. Może jeszcze dzisiaj.

[Leon Gutner]

Tak Piszesz Miszko że widać i niemal słuchać kroki przy czytaniu.
Niesamowity klimat .

Znakomity to wiersz . Zabrał Leona w inny świat i na minutę odłączył od rzeczywistości .

Podziwiam niezmiennie L.G.

[misza]

Dziękuję, Leo.
Serdecznie pozdrawiam

[Ewa Włodek]

już Ci raz napisałam, Miszko, że dla mnie - wstrząsająco smutne. Pięknie powiedziałeś o śmierci dzieciątka...

Pozdrawiam najserdeczniej..
Ewa

[misza]

Ewo

[eka]

Najpierw pomyślałam klimat w stylu S.Kinga, cierpiąca na samotność opiekunka, której dziecko zmarło, ma zamiar zabrać dziewczynkę rodzicom.

I jak iluminacja myśl druga, to śmierć.
Wielką pociechą jesteś Misza.


Ten wiersz jest po prostu natchniony.

[misza]

Eka, dziękuję Ci

[coobus]

Piękny wiersz, w swojej bolesnej wymowie. Czytam go w myślach, a słyszę muzykę tej sceny i widzę poszczególne kadry, nawet domyślam się, komu powierzam reżyserię. Znów trafiasz Misza w bezbronną wrażliwość.
Z uznaniem

[misza]

Życie jest reżyserem.
Dziękuję Ci Coobus