Nadrealizmy

[Marcin Sztelak]

W głowie lęgną słowa nieparzystokopytne.
Zapisane zupą pomidorową na kartce
lustra tracą sens i rozmach.

Po podłodze toczą talarki monet,
a może kiełbasy myśliwskiej.
Gaszę światło w całej dzielnicy, magiczna
różdżka albo zwarcie. Na styku świtań.

Z rzeczy pewnych – rano przetrę oczy,
zęby, bulgocząc. Dzień spłonie
w rękopisie. Popiół do płatków.
Kawa. Okno. Wyjście awaryjne.

Utrata zmysłów, dalej zwana poezją,
bez wiary w kompozycję.
Jak wyżej, jak niżej,
et cetera.

Dobranoc dniu wywrócony na nice.

[haiker]

Infantylny zbiór zestawień. Jasne, że można nadać im znaczenie, ale do dowolnego zestawu słów można.

Pokrojone jak tabletki, a te akurat należy przyjmować bez rozgryzania.

Z tego nic wybrałbym zapisy zupą pomidorową i napisał ponownie.

[eka]

Tytuł i zapis ostatniego zdania "organizują" resztę. Według mnie absolutnie nieinfantylną a olewającą sensy.

[Berele]

Fajny. Najbardziej spodobało mi się gaszenie światła. Natomiast tu jest jakoś zbyt tajemniczo: "Popiół do płatków."

[Alek Osiński]

Wiersz ma słabe punkty, ale na pewno nie jest przypadkowym
zlepkiem zestawień. Przesłanie wydaje mi się dosyć charakterystyczne
dla Marcina - to jest miałkość egzystencji i rozdźwięk między ideą
i namacalnością, ale fajne jest nawiązanie do pop artu, obezwładniającej siły
jaka tkwi w powtarzalności doświadczeń, pokazującej jednak dobrze
odwrotna stronę znaczeń, stąd pewnie to wrażenie "wywrócenia na nice"

Pozdrowienia

[Gloinnen]

Zwróciłabym uwagę na tytuł - nadrealizmy, surrealizmy. Czyli rzeczywistość staje się zlepkiem przypadkowo dobranych elementów, na zasadzie swobodnych skojarzeń, jak w gabinecie psychoanalizy.
Poezja miałaby zatem być właśnie taką psychoanalizą, oczyszczaniem się myśli ze wszystkiego, co się do nich przyczepi w różnych okolicznościach.

Pozdrawiam,


Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Te nieparzystokopytne mi nie pasują, po prostu nie potrafię ich sobie wyobrazić. Co innego zupa na kartce, czyli spis zakupów, tak? Czyli piszesz o poecie, którego przygniata codzienność. Nie chce przeglądać się w lustrze, w którym widzi pustkę. Niedawno czytałem książkę "lustra" o peelce, która nie potrafiąc pogodzić się ze sobą, zabija opiekunkę. W Twym wierszu wokól peela toczą się sprawy przyziemne, traktowane jako wypadek przy pracy.
W puencie piszesz o utracie zmysłów, ślepocie na otaczający świat. Tak, poeta bez weny, jest jak niewidomy pozbawiony przewodnika.
Intrygujący wiersz!

[Nula.Mychaan]

Jestem fanką Twoich wierszy.
Nieparzystokopytne brzmią interesująco, ale akurat to sformułowanie mnie nie przekonuje
Trochę dużo rekwizytów, ale to w połączeniu z tytułem daje niezły efekt.

[tea]

...też jestem fanką Twoich wierszy