Pierwszy dowód na istnienie czwartku

[haiker]

w "Kto się boi Virginii Wolf?"
w pewnym momencie dosalają gościom
nie chcąc dosolić należy schować
także pieprzniczkę

bo inaczej to jak pamiętać o wyjęciu magazynku
zapomniwszy o naboju w komorze
(skoro jesteśmy w teatrze to pamiętam
o strzelbie która pojawia się w pierwszym akcie)
(semafor? nie, raczej semantyka)

alors! siedzę nad klawikordem
mjuzik pałęta się i wibruje
moje serwo to lubi, n'est pas?

moja mózgoczaszka z nalaną doń herbatą
(czy raczej czajem nalanym do czaszki)
spogląda ku myśleniu:
co odpowiedziało po raz pierwszy echo
hen hen temu

[Gloinnen]

n'est pas?

---> n'est-ce pas?

[haiker]

---> n'est-ce pas?

che pas

a coś o wierszu?

[Gloinnen]

Wypadałoby jednak, żeby był bez błędów. Potem pogadamy.

[eka]

Hmm... najprościej to: nie można wyjmować tylko jednego elementu z zestawu. Jest rozum i świadomość jego posiadania.
Pierwszym dowodem na istnienie czwartku jest pomyślenie o nim. W dorzeczu Amazonki żyje plemię wolne od cyklu tygodniowego. Pracują, pracują i dopiero jak szaman powie: finito, następuje ichnia niedziela.
To bardzo ciekawy wiersz. Nie- i celowa nieświadomość następstw myślenia.
Spoglądać ku myśleniu, co było/jest jego echem? Rozum?
Muszę pomyśleć.

[Alek Osiński]

nie chcąc dosolić należy schować
także pieprzniczkę

bo inaczej to jak pamiętać o wyjęciu magazynku
zapomniwszy o naboju w komorze

można pewnie tworzyć znaczeniowe konglomeraty
wieszcząc na ich podstawie
lecz w ten sposób nie staną się bardziej prawdą

jeśli przyjmiemy dowolne założenia możemy wyciągnąć dowolne wnioski

lecz treść pozostanie miałka, to trochę jak popis iluzjonisty
nastawionego na efekt, nie ma krwi, a kobieta przecięta na pól
z powrotem jest cała, rozlegają się brawa i okrzyki zdumienia,
a jednak w sumie to pozór, mnie przynajmniej nie bierze
taki cud w białych rękawiczkach i muszce, która, o dziwo
nie myśli nawet żeby odlecieć...

chociaż cała i zdrowa

[haiker]

Wypadałoby jednak, żeby był bez błędów. Potem pogadamy.

W tym tygodniu w bodaj czterech wierszach są błędy. Rozumiem jednak zaszczyt wskazania odmiennego zapisu właśnie w tym wierszu. Podpowiem - serwo też jest błędnie zapisane. Che pas - w moim poprzednim komencie - także.

Hmm... najprościej to: nie można wyjmować tylko jednego elementu z zestawu. Jest rozum i świadomość jego posiadania.
Pierwszym dowodem na istnienie czwartku jest pomyślenie o nim. W dorzeczu Amazonki żyje plemię wolne od cyklu tygodniowego. (...)
Spoglądać ku myśleniu, co było/jest jego echem? Rozum? .

Tak, trudno wyciągnąć w sposób izolowany. Taka sztuczka oznacza nirwanę, spokój.
Bardziej jaki pierwszy ludzki dźwięk, ale mający cechy słowa, odbiło się echem. W przyziemnym znaczeniu tego odbicia.

można pewnie tworzyć znaczeniowe konglomeraty
wieszcząc na ich podstawie
lecz w ten sposób nie staną się bardziej prawdą

jeśli przyjmiemy dowolne założenia możemy wyciągnąć dowolne wnioski

Znacznie lepiej jest analizować wiersz analizując wiersz, a nie wyrwaną część mającą charakter zagajenia, czegoś jak didaskalia. Dla ułatwienia: wiersz zaczyna się od (semafor? nie, raczej semantyka). Ale rozumiem, że tutaj zaczęły się schody.

Wcale nie jest tak, że z dowolnym założeń można wyciągnąć dowolnej wnioski.

[eka]

Tak, trudno wyciągnąć w sposób izolowany. Taka sztuczka oznacza nirwanę, spokój.
Bardziej jaki pierwszy ludzki dźwięk, ale mający cechy słowa, odbiło się echem. W przyziemnym znaczeniu tego odbicia.

Przyznam, że o nirwanie nie myślałam, pisząc komentarz. Raczej o nieogarnianiu szerszej puli przyczyn prowadzących do skutku, nawet miałam pomysł na odniesienie do Księgi Rodzaju, stworzenie przez Boga życia biologicznego (piątego dnia), o którym w pełni świadomie ( o tym akcie stwórczym) mógł pomyśleć dopiero homo sapiens.
Ale czy Bóg wziął pod uwagę wszystkie następstwa stworzenia tej ludzkiej świadomości, powiesił strzelbę jednak.

A to ciekawe, pierwszy dźwięk mający cechy słowa odbity echem... pewnie wyrazem był emocji, raczej wykrzyknieniem bez semantycznego naznaczenia.
Co innego pewnie krzyknął prapraprzodek, kiedy zauważył efekt echa. Może po prostu tak jak i dzisiaj - hop, hop - z nadzieją, że echo go zlokalizuje i podtrzyma kontakt.