Stałaś ciemna, przejrzysta, w perłowej poświacie

[Ewa Włodek]

Plus minus nieskończoność. Czerń spleciona z bielą,
która jest widmem ciągłym złamanego światła,
sumą sześciu kolorów, barw mostu, co splata
jeszcze nie rozpoczęte, z tym, co dawno przeszło.

Gdzieś między mantoletem a szarfą żałobną
jest niebo jak ocean i stęskniona pustka,
malachit w barwach życia, a w nim - żywa dusza,
dysk błyszczący nad ziemią i tombak jak złoto.

Duch w równowadze z ciałem pomarańczą płonie.
Krew porodu i kaźni nie różnią się niczym.
Strój pierwszokomunijny. Całun. Co ważniejsze?

Wyniosłe dostojeństwo szaty nazyrejskiej
przenika się z rozpaczą, ustrojoną w kiry.
Wir zaciera kontury. Już nic. Tylko promień.

[Leon Gutner]

Odpowiadają mi twoje Klimaty Ewo .

Z największą przyjemnością L.G.

[eka]

Ewo, wiąże mi całość motyw mater dolorosa, ale podmiot przede wszystkim rozważa ten pierwszy stan między życiem i śmiercią, i oczywiście wielkie pocieszenie dzięki pytaniom co ważniejsze: materia czy duch? Oczywiście - promień.

Tyle tu odniesień widzę i jakże głębokie myśli, o idealnej formie już nie wspomnę, bo chyba po prostu nie potrafisz zamknąć w wersach i rytmie swoich słów inaczej.

[Ewa Włodek]

Odpowiadają mi twoje Klimaty Ewo

ooo, Leonie, to się cieszę, bo mam świadomość, ze nie są one z tych, co to "w skowronkach"...

Ewo, wiąże mi całość motyw mater dolorosa, ale podmiot przede wszystkim rozważa ten pierwszy stan między życiem i śmiercią, i oczywiście wielkie pocieszenie dzięki pytaniom co ważniejsze: materia czy duch? Oczywiście - promień.

Matka Bolesna - powiadasz, Eko? Ja akurat nie Ja miałam tu na uwadze, wiersz jest moim "zapisem" pewnej - chyba można użyć takiego określenia - wizji, którą mi opowiedziano. Ale ucieszyło mnie to, co powiedziałaś na temat promienia - tak, chodzi o to dobro, które jest w nas i które może się nam nawet uda zachować, gdy juz nasza cząstka materialna przestanie nas ograniczać...


Moi Kochani, bardzo Wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście chwilkę i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami...
Samo dobro Wam posyłam...
Ewa

[Gloinnen]

Przepiękny, migotliwy, pełen ukrytych znaczeń sonet.
Gratuluję wspaniałego wiersza, bogatej wyobraźni i słownictwa, wysmakowanego doboru rekwizytów.

Przy okazji nadmienię, że to dobry przykład na to, jak różne tzw. "wyklęte słowa", np. pustka, duch, rozpacz, stęskniony - mogą w odpowiedniej oprawie zalśnić i znaleźć się na właściwym miejscu, nie brzmiąc banalnie i sztucznie podniośle.
I że patos nie musi być "be", jeśli budowany jest oryginalnie, zmysłowo, bez prymitywnego "patroszenia duszy".




Glo.

[Ewa Włodek]

ooo, Glo! Bardzo się ciesze, że tak dobrze przyjęłaś ten wiersz. Przyznam, że miałam "mieszane uczucia" pisząc go i publikując, bo jest on moim "widzeniem" i "opowiedzeniem" czyjejś wizji. I dlatego było to takie trudne...

Ślicznie Ci dziękuję za odwiedziny, za dany czas i za dobre słowa, szczególnie o "słowach wyklętych" (które są przecież zwykłymi, obiegowymi słowami, używanym przez nas na co dzień) i o patosie...
Uśmiechy posyłam...
Ewa

[EdwardSkwarcan]

Ewo lubisz kontrastować coś z czymś i świetnie to robisz
Podziwiam

[Ewa Włodek]

Ewo lubisz kontrastować coś z czymś i świetnie to robisz

nie ja Ed! To życie kontrastuje, i świetnie mu to wychodzi. ja tylko patrzę i opisuję...

najpiękniej Ci dziękuję za odwiedzinki, za podarowaną chwile i za dobre słowa...
moc dobrego posyłam...
Ewa

[bartosia]

Och, Ewuniu,

Dolączam , bo znow jestes WYJATKOWA

[coobus]

I ja, choć z opóźnieniem, dołączam do odbiorców zauroczonych Twoim wierszem, Ewo. Czekam na kolejne