Łza

[Gloinnen]

Strumień, który bierze swoją nazwę
od koloru oczu, zawsze jest czysty.
Przecieka przez niepamięć, aby dotrzeć
do skażonych jąder, pod ziemią.

Obmywa cmentarne aleje,
miasta-widma, nieczynne bunkry.

Rozgałęzia się na tysiące ostrych dźwięków
w nienazwanej tonacji. Za mało dla niego
realnego świata, więc podbarwił sinością
zorze światłowodów.

W szumie informacyjnym
traci impet. Rośnie stężenie
soli, blasku, na dnie kanalików.

Zaciskając powieki, chcesz, aby wrócił
do samego początku, rozerwał od wewnątrz
zabliźnioną skórę. Proces radiolizy
właśnie rozpoczęty.

Tylko nadwrażliwość
na światło i dźwięk
nas kiedyś ocali.



____________________
Glo.

[haiker]

Nadsłowność.

Tekst, który przestał być wierszem, przez skuteczne dobijanie go nadmiarowością określeń, dopowiedzeń. Nawet w samym tekście jest fragment o szumie informacyjnym.

Ktoś powiedział, że w muzyce najważniejsza jest cisza pomiędzy nutami. Tutaj można powiedzieć, że w wierszu najważniejsze są te słowa, których w nim nie ma, a które narzucą się czytelnikowi.


Zachowałbym
Tylko nadwrażliwość
na światło i dźwięk
nas kiedyś ocali

ale jako motto, nie część wiersza.

[januszek]

Lza [łzy]

Obmywa cmentarne aleje,
miasta-widma, nieczynne bunkry.

tak się złożyło ze akurat czytałem "Dzienniczek" s. Faustyny Kowalskiej i 'odkryłem' iż blady promień z OWEGO obrazu mający oczyszczające właściwości to łzy Współodkupicielki
dziwne ale w tym kontekście strofy wiersza jak najbardziej pasują -

[eka]

Ciężki, nabrzmiały znaczeniami wiersz. Ukrytymi przemyślnie.
Zupełnie inaczej chowa się nasza wrażliwość na ból innyhch, bo pod wpływem naświetlania informacyjnego szumu współczucie (łza) ulega radiolizie. Napromieniowani - skazani jesteśmy na powolną zagładę tej pozytywnej wersji naszego człowieczeństwa.
Obojętność jest jak wolny rodnik. Kiedyś uderzy w nas.
Pewnie spłyciłam, ale wiersz trudny, nie dla wszystkich.
Pozdrawiam.

[em_]

Wiele jest tu dobrych, ciekawych momentów, ale chyba najbardziej zatrzymuje mnie tu sam początek - świetne.
Pozdrawiam

[stary krab]

Dawno Cię nie czytałem. Pochłonąłem z uwagą. Może i ma rację Haiker, jednak nawet jeśli poezja przez to nieco mniej lotna i mniej tajemnicza, to czasem wiersz warto dopisać do końca, dopowiedzieć to, co na uwagę, przemyślenie i zapamiętanie zasługuje.

[Ewa Włodek]

łza - jakże konieczna w procesie katharsis. Dawniej uważano, że jest w stanie oczyszczać wewnętrznie płaczącego. Były okresy w kulturze, kiedy płacz był modny (np. sentymentalizm), kiedy "na topie" było wylewanie łez, które stawały się w efekcie przysłowiowymi "łzami krokodylimi". Teraz obserwuje się tendencję odwrotną (jakie to paskudne sformułowanie), teraz wręcz nie wolno płakać! A jak już ktoś płacze - to obśmiać go! Tylko pytanie - jak oczyścimy swoje "dusze", gdy zaślepimy kurki z łzami?
Tak sobie dumałam, czytając. Bardzo głęboka refleksja nad zmianami w naszym, ludzkim życiu wewnętrznym, we wrażliwości. W moim guście...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[lczerwosz]

Strumień to wewnętrzny. Jakby obieg, jeszcze jeden płyn ustrojowy, a przeznaczony do wyczyszczania emocjonalnego. Zwłaszcza stref niepamięci, gdzie złogi złych spojrzeń, krzyki zaklęśnięte, ukryte w bunkrach, niczym schronach atomowych (to te jądra).
Kanaliki prowadzą do membrany, która filtruje łzy na ciecz na ponownie klarowną. Te przelewane spod powiek już takie nie straszne. Niepotrzebna jest operacja, wsteczny prąd, czy coś jak czyszczenie jelit przy pomocy karczera. Wystarczy poczekać, łzy razem z czasem przemyją. I zawsze będą czyste.

[Nula.Mychaan]

Glo to piękny wiersz, chociaż do łatwych nie należy
Nie zmieniłabym ani jednego słowa

[Gloinnen]

coś jak czyszczenie jelit

O losie, ale masz skojarzenia!!!

Dziękuję wszystkim za poczytanie i komentarze.