jesień

[nienażarty]

Jesień przemiła pani
Uroków ma tysiące,
Srebrem ciebie omami,
Biciem serca gorącym.

Przyjdzie nagłym marzeniem
Mgiełką zasnuje oczy
I gorącym pragnieniem
Może jeszcze zaskoczyć.

Potrafi wznieść na szczyty
Czułości i rozkoszy,
By nagle z wielkim krzykiem
Na sam dół się stoczyć.

Skropić policzki łzami,
Jakby rzęsistym deszczem.
Odświeżyć dawne rany
Jednym nieczułym gestem.

Jesień to zbiór owoców:
Tych słodkich i tych gorzkich,
Tych hodowanych w pocie
I tych co same rosły.

Jesień to czas wieczorów,
Refleksji i nadziei,
Dla ciebie szansa spora
By jeszcze siebie zmienić.

Na odlot samolot czeka
gdzieś za horyzont powiek.
Nieważne: cieć, poeta
Odleci dobry człowiek.

[Leon Gutner]

Oj trudny to temat na dobry wiersz a próby jego napisania to próby odważne .
I to po wierszu widać - niestety .
Ale to także wiersz który ujmy straszliwej jesieni ani poetyce nie przynosi .
Do poczytania .

Z uszanowaniem L.G.

[Malwina]

Abstrahując od treści, która jest zabawna,nie rozumiem po co duże litery w tekście?Poprawiłabym też rytm.Pozdrawiam