brama do siebie

[marta zoja]

oto brama do Boga
zwykłe życie dzielone
razem bukietami róż
tych czerwonych od bólu
życia czy rozkoszy

nikt nie wie ile trzeba
stracić by zyskać zaplatanie
rąk w tektonice uczuć
pąków rozkwitłych darnii
na naszych oczach krwią

dmiemy w szofar wierząc
w nowy rok i wybaczenie
siłą pokonując wyroki
wpisując się w naszą księgę

nieoczekiwaniem

[Berele]

Widać tu poszukiwanie ładnych romantycznych fraz, które wręcz byłyby w stanie przyćmić przesłania wiersza, o które nie dba się tutaj tak, jak o klimat, entourage, atmosferę fantasy. Podrasowałbym związki frazeologiczne, czyniąc je bliższymi logice, np. wpisując się DO księgi, pokonując wyroki. Rzetelni komentatorzy pewno jeszcze wytkną kiepską dopełniaczówkę tektonika uczuć, bo niepotrzebnie się tu podnosi rangę pojęcia bardzo banalnego, jakim jest skomplikowanie uczuć. Warto więc wiersz poczyścić, zachowując celną pointę i brak ochoty na orzekanie, dowodzenie, tudzież szokujące odkrycia.

[haiker]

Tytuł a pierwsza linijka - idolatria, herezja?

To o tych różach to może w jednej linijce zmieścić - dotyczy czytelnych aspektów, więc nie ma potrzeby go eksploatować treściowo, a forma nie jest aż tak porywająca, żeby tłumaczyć ten barok (prawdę mówiąc w ogóle nie jest).

zyskać zaplatanie
rąk w tektonice uczuć

zaplatanie, ale nie zaplątanie. To plus nr 1. Ale nawet ta tektonika uczuć - zwłaszcza w porównaniu do różnych tworów dopełniaczowych (z ostatnio zamieszczonych wierszy kojarzę powieki drzwi) - niesie trafną obserwację istoty uczuć. Nie trzęsienie (bo zbyt mocne), nie sejsmografię (bo zbyt naukowe, nieludzkie). Właśnie tektonika jako wiedza na temat potencjalnych przyczyn i skutków.

dmiemy w szofar wierząc
w nowy rok i wybaczenie
siłą pokonując wyroki
wpisując się w naszą księgę

Nie znałem słowa szofar, mimo, że sam instrument widziałem i słyszałem wiele razy. Ta zwrotka jest najlepsza. Podkreśla samostanowienie peela (mimo liczby mnogiej - w sumie po co?), bardzo dobre zestawienie (bo nie przeciwstawienie) nowego roku i wybaczenia, wreszcie tego, że to peel się wpisuje we własną księgę.

[Alek Osiński]

A więc Marto, cóż nam zostało niż szukanie bramy do siebie,
kiedy życie zostaje otwarte i człowiek nagle zaskoczony pyta, kto, co?
pozostaje jednak ciągle wartym niewypowiedzenia oczekiwaniem
w dodatku niemożliwym do uniknięcia...

http://www.youtube.com/watch?v=A0kypyGSKsE

Pozdrawiam