Imperium

[Alek Osiński]

Moglibyśmy w zasadzie nie pamiętać, ale setki
glinianych tabliczek naruszają spokój; woda – to słowo,
które rozwiązuje węzeł, przybyło z północy, lodowiec
uwolnił spośród innych języków na kamiennym
łożysku edenu;

wyciosać rzeźbę dla towarzystwa człowiekowi,
niedoścignioną zamysłem i tym, co przytłacza –
brat jest strażnikiem brata, syn donosi na ojca,
dramat zmienia uczestników w czerstwą grudę,

a niedostępne góry spływają pomiędzy mlecze
na plastikowy stolik w ogrodzie, kładąc się
cieniem wśród fotokopii znaków,
które ponownie nic nie znaczą.

[skaranie boskie]

Różne bywały imperia w historii, ale wszystkie łączyły cechy, które wymieniłeś w wierszu.
Dobrym wierszu.
Próbowałem przyjrzeć się rytmowi, bo w pierwszej chwili pomyślałem, że to klasyczny biały wiersz, jednak nie taki on klasyczny...
Nie umniejsza mu to jednak w niczym.

[haiker]

W pierwszej uznane kamienie węgielne historii człowieka - zapiski i zlodowacenia. Użyte pewnie po to, by nie móc ich ruszyć, podać w wątpliwość. Ale co znaczy kamiennym łożysku edenu to ja nie wiem.



wyciosać rzeźbę dla towarzystwa człowiekowi,
niedoścignioną zamysłem i tym, co przytłacza –
brat jest strażnikiem brata, syn donosi na ojca,
dramat zmienia uczestników w czerstwą grudę
tu chyba brakło jedynie ognia, bo reszta jest w komplecie.

Ostatnia jak druga.

[eka]

Moglibyśmy w zasadzie nie pamiętać, ale setki
glinianych tabliczek naruszają spokój; woda – to słowo,
które rozwiązuje węzeł, przybyło z północy, lodowiec
uwolnił spośród innych języków na kamiennym
łożysku edenu;

Ziemia jako Eden, nie, bardziej nieubłagany los, któremu podlegamy. Wydaje się, że składają się na niego prawa natury. One, fizyczne prawa, zadecydowały, które imperium będzie się rozwijało.

wyciosać rzeźbę dla towarzystwa człowiekowi,
niedoścignioną zamysłem i tym, co przytłacza –
brat jest strażnikiem brata, syn donosi na ojca,
dramat zmienia uczestników w czerstwą grudę,

Kto jest rzeźbiarzem, a raczej czym jest rzeźba? Bogiem? Kodeksem moralnym? I tak wszystko na nic - wers 3.

a niedostępne góry spływają pomiędzy mlecze
na plastikowy stolik w ogrodzie, kładąc się
cieniem wśród fotokopii znaków,
które ponownie nic nie znaczą.

Refleksje peela, powrót do glinianych tabliczek. Odwzorowujemy świat jak poprzednicy, ale istoty Imperium nie odgadniemy.

Z reguły w Twoich wierszach jest fraza kluczowa, znacząca, urokliwa, tutaj:

woda – to słowo,
które rozwiązuje węzeł,

życie rozwinęło się w wodzie, ale w lodowcu może zamierać. Węzeł - kod DNA.

Tak mi się zrozumiało, b. ciekawy wiersz.
Pozdrawiam.

[anastazja]

wyciosać rzeźbę dla towarzystwa człowiekowi,

- no tak, skoro nie potrafimy obchodzić się sami z sobą?

brat jest strażnikiem brata, syn donosi na ojca,
dramat zmienia uczestników w czerstwą grudę,

woda – to słowo,

- świetne, jak cały wiersz. Gratuluję Alku. Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz " woda to słowo, które rozwiązuje węzeł" - a jednak stawiasz czucie nad wiedzę. Wiesz trafił do mnie;) Piszesz:" a niedostępne góry spływają pomiędzy mlecze
na plastikowy stolik w ogrodzie, kładąc się
cieniem wśród fotokopii znaków,
które ponownie nic nie znaczą." - bardzo dobre zakończenie.
Ukłony
H 8

[iTuiTam]

...
a niedostępne góry spływają pomiędzy mlecze
na plastikowy stolik w ogrodzie, kładąc się
cieniem wśród fotokopii znaków,
które ponownie nic nie znaczą.

Plan po planie, jak na fotografii: góry w oddali, mlecze nieco bliżej a najbliżej plastikowy stolik.

Czy te znaki nie znaczą? Nie, na pewno znaczą czas.

[Hosanna]

podoba mi się fragment

niedostępne góry spływają pomiędzy mlecze
na plastikowy stolik w ogrodzie, kładąc się
cieniem wśród fotokopii znaków,
które ponownie nic nie znaczą.

widzę teraz że kiedy dotykam kurzu na stoliku
dotykam fragmentów gór w inny sposób dla mnie
niedotykalnych

to wiersz o zmienianiu się znaczeń i form
z nutą smutku

chciałabym akceptować przemiany
i nie tęsknić tak bardzo
za zmienionym
innym
nowym

[karolek]

.

[em_]

Świetne