Tak będzie zawsze

[misza]

Cisza była przestrzenią, szeleściły liście;
drobna szadź się rozsiadła na zmrożonych dachach.
Błysnęły jasne iskry, by przez chwilę istnieć,
refleksem ciepłej wiosny, która wreszcie wraca.

W górze tlił się niemrawo zamglony reflektor,
to słońce wyruszyło na niespieszny obchód.
Ludzie wolno się snuli, tylko ptaki lekko
szybowały pod bokiem błyszczących wieżowców.

Wsiądziemy do tramwaju i będziemy patrzeć
na ruchome obrazy - beztroscy i piękni;
bo tacy zostaniemy dla siebie na zawsze,
nim czas zatoczy koło na ostatniej pętli.

[coobus]

bo tacy zostaniemy dla siebie na zawsze,
nim czas zatoczy koło na ostatniej pętli.

Po drodze jeszcze kilka przystanków. I twarze tych, co wsiadają i tych, co wysiadają. I myśli zamieniane w słowo pisane.
Znowu poruszasz, Misza, nie tylko ten pojazd

[eka]

Świetny rytm, a szczególnie podoba mi się 1. zwrotka, bo lubię szadź.
Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Całość jak natchniona Miszko .

A to poniżej rozłożyło Leona na łopatki

Wsiądziemy do tramwaju i będziemy patrzeć
na ruchome obrazy - beztroscy i piękni;
bo tacy zostaniemy dla siebie na zawsze,
nim czas zatoczy koło na ostatniej pętli.

Z uwielbieniem L.G.

[Ewa Włodek]

tradycyjnie, Miszko, pod kostiumem - o ludziach, jacy są - "na zewnątrz" i "w środku". Tradycyjnie - w moim guście

tylko: sadź (od osadzania się, wszak szron się na przedmiotach osadza, a nie oszadza; szadź - to hiperpoprawność, jeszcze w latach osiemdziesiątych zeszłego wieku - ostro tępiona przez językoznawców. Chyba, że ze mnie już filolog do bani!)

i uśmiechy, uśmiechy
Ewa

[misza]

Dziękuję
Nie straszna nam "szadź" czy "sadź"
dopóki ciągle jesteśmy w podróży

[eka]

sadź (od osadzania się, wszak szron się na przedmiotach osadza, a nie oszadza; szadź - to hiperpoprawność,

Szadź chyba od szady, z tego co pamiętam jest starszą formą i częściej używaną. Obecna w słownikach.
Tak bronię szadzi , bo sama ją stosuję, Ewuniu.