Jesień zrzeka się cienia

[anastazja]

Kolejna jesień, miła Anastazjo....

- jaki jesteś miły Henryku. Jestem łasa na dotyk: miła , brzmi miło. Dziękuję. Z pozdrowieniami Henryku

Aha, ogromny plus za tytuł. Bardzo poetycki!

- choć raz udał mi się Fałszerzu. Dzięki.

kobiety bardzo lubią mężczyzn
i chyba bardziej za nimi ... tęsknią

- Nie, nie! Hosanno, nie o mężczyzn tu chodzi.

Nostalgia i żal w duszy peela.
Dobre zakończenie.

- właśnie tak! Nie cierpię: jesieni (chyba, że ze słońcem) pluchy i błota pośniegowego! Pozdrawiam.


Dziękuję, em_ Dora, Berele. Pozdrawiam.

ale połączenie walać się i po obrzeżach to dwa razy powiedzieć margines.

- myślałam o tym, ale... nie wiem?

Pozostała część wiersz to wpisanie typowych, sztampowych obrazków jesieni. Trochę więcej oryginalności!

A, jeśli na tyle mnie stać?

Tytuł niezły, a co powiesz na Jesień ciągnie się cieniem?

- niezły, ale zostanę przy swoim. Dziękuję Haiker. Pozdrawiam.

[iTuiTam]

Anastazjo, czytam bez: walających.
Może: porzuconych, rozrzuconych, zarzuconych?

Puenta skojarzyła mi się ze 'ścianą płaczu'.

Jesiennie się jesień zrzeka cienia, rozumie że słońce nie zawsze jest dla niej.
Bardzo ładny tytuł i wiersz też.

[czochrata]

Urocze,choć smutne...ja takie uwielbiam,przeczytałam z przyjemnością...pozdrawiam ciepło,Anastazjo

[anastazja]

iTuiTam - wybrałam: rozrzuconych. A mnie się wydawało, że będę oryginalna Masz rację Elu. Dziękuję za radę. Pozdrawiam

Urocze,choć smutne...ja takie uwielbiam

- ja też Dzięki czochreńka!

[coobus]

Lekki żal. Taki jesienny. Refleksyjne spojrzenie w okno i na ściany. Złoto bordowy smuteczek.
A w tym wszystkim Ana. I chwała Ci za ten wiersz.

[lczerwosz]

Świetna (na moje oko) wersyfikacja

A ja bym jednak inaczej:

wpadam w sidła dziwnych fraz
rozrzuconych po obrzeżach myśli
na dachu siedział ptak
już go nie ma

na grillu
ogień nie liże kiełbasek
ranek budzi cisza
jesień otwiera chłodne ramiona

w domu brakuje ścian
by ukryć żal
zostanie ze mną
do wiosny

Nie jestem pewien jak odczytać: "ranek budzi cisza". To znaczy, że cisza budzi kogo - ranek. Nie ranek budzi kogoś, jak zwykle bywa.
I dopytam, czy te dziwne frazy to: 1. na dachu siedział ptak, 2. ogień nie liże kiełbasek, 3. w domu brakuje ścian, 4. ranek budzi cisza, 5. jesień otwiera, 6. w domu brakuje ścian. Przepraszam za takie enumeratywne streszczenie wiersza.
Ale te frazy nie są dziwne, bardzo normalne życiowe. A że na obrzeżach. To tak, jakbyś myślała o czymś intensywnie, a jednocześnie postrzegała drobne sprawy, jakich nie mało. Niczego tu nie zmieniaj, chciałem tylko dokładniej zrozumieć. Że są dziwne to Twoja opinia, właśnie to chcesz przekazać. A ta istotna myśl pierwszoplanowa, to puenta, że żal. Czy tak?

[Ewa Włodek]

w domu brakuje ścian by ukryć żal
zostanie ze mną do wiosny

to jakby żal nad przemijającym czasem? I uciekającym życiem? Nie unikniemy, ale...

ładnie, Anastazjo...
z uśmiechami...
Ewa

[Hosanna]

no tak
przecież nie tylko za mężczyzną kobieta
to moze być rodzic dziecko przyjaciel

a jednak nadal twierdzę ze kobiety czują w takiej sytuacji więcej smutku
nasza ludzkość kobieca objawia się w bardzo uczuciowy sposób

[Patka]

Bardzo podoba mi się tytuł, mimo użycia ogranych słów. Brzmi jak rozdział powieści.

w domu brakuje ścian by ukryć żal

To również na tak.

jesień otwiera chłodne ramiona

Myślę, że przymiotnik można pominąć, łatwo się domyślić, jakie są to ramiona, że na pewno nie ciepłe.

Nawet mi się podoba, a im więcej czytam wiersz, tym bardziej. Jest prosto i temat na czasie. ;)

Pozdrawiam
Patka

[anastazja]

Złoto bordowy smuteczek.
A w tym wszystkim Ana.

- właśnie tak Coobusku. Całe szczęście, że jesień jeszcze piękna! Może przeżyję zimę... a potem wiosna, kochana Pozdrawiam.

Nie jestem pewien jak odczytać: "ranek budzi cisza". To znaczy, że cisza budzi kogo - ranek.

- zapewne popełniłam kardynalny błąd. Na myśli miałam kogoś, więc chyba powinno brzmieć: rankiem budzi mnie cisza. Poprawię. Dzięki za wyłapanie.

zy te dziwne frazy to: 1. na dachu siedział ptak,

, no tak pomyślałam, że są dziwne. Jeżeli wg Ciebie nie są? To bdb Leszku.

A ta istotna myśl pierwszoplanowa, to puenta, że żal. Czy tak?

Tak! Żal lata, ciepła, zieleni, a przede wszystkim słońca. Szczęście, że jeszcze jest i to jakie! Dziękuję i pozdrawiam.

to jakby żal nad przemijającym czasem? I uciekającym życiem? Nie unikniemy, ale...

Prawda Ewuniu. Dziękuję.

kobiety czują w takiej sytuacji więcej smutku
nasza ludzkość kobieca objawia się w bardzo uczuciowy sposób

- pewnie tak jest. Zgadzam się, przekonałaś. Dzięki Hosanno.

Myślę, że przymiotnik można pominąć, łatwo się domyślić, jakie są to ramiona, że na pewno nie ciepłe.

- prawda.

Nawet mi się podoba, a im więcej czytam wiersz, tym bardziej. Jest prosto i temat na czasie.

- cieszę się, że chociaż ten wiersz. Pozdrawiam. Dziękuję.