Wizyta

[Adela]

Kiedy odwiedzam życie potykam się o własne człowieczeństwo.
Nie dorosłam, aby rozmawiać o ewolucji i innych ważnych sprawach.
To nic. Są różne sposoby wiązania sznurówek, zaopatrzenia się w nadzieję.

Kiedy odwiedzam życie sporządzam notatki na marginesie.
Przez dziurkę od klucza zagląda ciekawska kostucha.
Widzę jej prawe oko, mroczne jak najciemniejsza część lasu.

Potem już nic się nie śni.

[haiker]

Czy ten wiersz jest wygrzebany z takich pisanych paręnaście lat temu?
Potykanie się o własne człowieczeństwo to grubo ciosany pieniek, właściwy stylowi nastolatka.
Co ma trzeci wers pierwszej z jej początkiem?

W drugiej na szczęście zmiany stylu i - nomem omen - spojrzenia.
Kiedy odwiedzam życie sporządzam notatki na marginesie ładnie zaznaczona delikatna alienacja peela.

Także o kostusze udanie, potem chyba o linijkę za dużo o "strachach".
Zamiast o śnie może poprzez opis łóżka zastanego rano, pogryziona... nie, lepiej ukąszona poduszka, nieznajomy facet obok, ręka w gniazdku elektrycznym.

[Adela]

haiker, wygrzebany czy nie jestem ciekawa spojrzeń.
O tych strachach, że za długo - to się nie zgodzę, hmm.

Masz dobre oko, co do wieku:)
A.

[eka]

Kiedy odwiedzam życie potykam się o własne człowieczeństwo.
(...)
Kiedy odwiedzam życie sporządzam notatki na marginesie.

Przeczytałam te dwa wersy i pomyślałam, że gdyby podmiotem lirycznym uczynić śmierć w tym wierszu - zyskałby bardzo.
Na marginesie albo na głównej - brak przecinków w tych zdaniach.

[ono]

mnie ten wiersz uwiódł lub jak kto woli , złapał za serducho cóz mozna więcej dodać

kamil