List do uwięzionego w czasie

[coobus]

masz swoje miejsce gdzieś na końcu świata
lub na początku
zależy z której spojrzeć strony
gdzie noc za nocą księżycem bielona
bogata w cienie anioły i sowy
masz swoje miejsce w czasie i przestrzeni
z oknem na pole dopalonych marzeń
z dachem z którego przygarniasz w zachwycie
kosmiczne roje
podświetlanych ważek

więc zawieszony na tym końcu świata
lub na początku
sam pewnie wiesz najlepiej
słuchasz z tym samym odwiecznym zdziwieniem
skomlenia szyby obijanej deszczem

masz bardzo dużo
choć twierdzisz że mało
zgarniając więcej
i więcej
i więcej
ślad twój i miejsce zastygną w kamieniu
na długo potem
gdy czas się zapętli

[karolek]

Z przyjemnością się czytało.

[lczerwosz]

Przede wszystkim fenomenalny tytuł. Uwięzienie w czasie. Znalazłem to i w wierszu, ale dopiero na końcu. To nie jest źle, nic nie jest źle, jednak do tego, co wcześniej, mam takie dwie uwagi.

masz swoje miejsce gdzieś na końcu świata
lub na początku
....
więc zawieszony na tym końcu świata
lub na początku
....

Wiem, że specjalnie powtórzyłeś. Po pierwszym wystąpieniu jest dopowiedzenie:"zależy z której spojrzeć strony", co jest oczywistością. Po drugim: "sam pewnie wiesz najlepiej". To również dodatek oczywisty, jeśli PL ma świadomość siebie, co nie jest nigdzie poddawane w wątpliwość.
Ale tak naprawdę, to nikt nie wie, na jakim odcinku świata się znajdujemy. Chyba, że chodzi o Boga.

masz bardzo dużo
choć twierdzisz że mało

A potem jest, no jednak oskarżenie, że PL jest zachłanny. Moje pytanie brzmi, dlaczego w tej kompozycji, taka ksobność jest brana pod uwagę i krytykowana.

ślad twój i miejsce zastygną w kamieniu
na długo potem
gdy czas się zapętli

Chyba tu się wyjaśnia "ponadczasowość", choć w tym kontekście to lepiej powiedzieć "czasowość" dóbr wszelakich.
Od strony języka zgrzyta mi trochę ten zacytowany fragment: "masz swoje miejsce gdzieś" - to gdzieś, tak sie kojarzy, że mam to gdzieś.
Powtórzenie 3 x więcej - sugerowałbym może mniej. Wiem, wybrzydzam.
"więc zawieszony na tym końcu świata lub na początku". Ten koniec nadal nie jest ten, bo jest niemożliwym zidentyfikować koniec ani ten, ani inny, jeśli w ogóle jest więcej końców. Ponadto, jak twierdzisz powstaje zamknięta pętla continuum, wtedy początku nie ma i nie ma końca.
Ale pomimo wybrzydzania, podoba się i zadaje myśl o wieczności.

[coobus]

Z pdziękowaniem Karolku, za podobne spojrzenie. I za czytanie.

Za przychylną ocenę dziękuję, Leszku. A na tych kilka pytań już Ci odpowiadam

- powtórzenia celowe, tak jak zauważyłeś, nie eliminują się wzajemnie, dla mnie stanowią ważny szkielet, wizja autora

A potem jest, no jednak oskarżenie, że PL jest zachłanny. Moje pytanie brzmi, dlaczego w tej kompozycji, taka ksobność jest brana pod uwagę i krytykowana.

Czy krytykowana? To tylko chrakterystyka ludzkiej natury, bo taka właśnie jest. Stwierdzenie faktu, wcale nie odkrywczego - z takimi własnie przywarami przechodzimy przez to życie. Cecha wybiórcza, akurat kaprysem autora ta a nie inna wybrana, choć można było więcej, ale produkowanie listy byłoby ze stratą dla całości.

"masz swoje miejsce gdzieś" - to gdzieś, tak sie kojarzy, że mam to gdzieś.

a mnie się kojarzy inaczej: gdzieś tam na końcu świata, określenie ogólnie przyjęte, ja przynajmniej je stosuję na co dzień.

Powtórzenie 3 x "więcej" - też wizja autora. Na pytanie, co jest lepsze od piwa odpowiadamy: dwa piwa. Tu trzy razy więcej analogicznie akcentuje to słowo bardziej niż cyfra dwa.

"więc zawieszony na tym końcu świata lub na początku". Ten koniec nadal nie jest ten, bo jest niemożliwym zidentyfikować koniec ani ten, ani inny

Tak jak i w wielu innych miejscach tego i innych moich wierszy pozostawiam znaczenia domyślne (nawet idę w ten sposób na rękę czytelnikowi unikając pełnego doprecyzowania, czy się mylę?), w tym wypadku zawieszony na tym swoim końcu świata.

To tylko sprawa podejścia do wiersza, zapewne inaczej to czynimy. Być może jesteś, Leszku, zwolennikiem doprecyzowania wielu szczegółów, ja zaś odwrotnie. Powiem więcej - mam swoje zboczenia, których nie chcę nikomu narzucać, że dokładność, doprecyzowanie, poprawność, przesadna strylność są wrogiem słowa pisanego. Nie chcę tego u siebie, dlatego świadomie grzeszę tymi wadami, które są tu, na 8p., w komentarzach punktowane - potrzebuję trochę bakterii, kurzu, pyłków, białych pyłków straszących na czarnym suknie. Czyli trochę życia. Ale to moje osobiste spojrzenie, Leszku. Twoje uwagi rozumiem i dlatego tłumaczę swój punkt widzenia. Po prostu wizja autora.
Z pełnym szacunkiem dla pytającego i z pozdrowieniami

[anastazja]

No jakże, podoba mi się Coobusku. I jak pisze Leszek, tytuł rewelacja. Pozdrawiam pięknie.

[Leon Gutner]

Podświetlane ważki - rewelacja .
Skomlenia szyby - kolejna rewelacja
Wszystko to posolone tym nastrojem i uduchowieniem jakie sczytywałem zawsze z twoich wersów Coob.
Usypiaj kamienie i zapętlaj czas do woli .
Wiersze czekają na ciebie Coob - a Leo czeka na ich czytanie .

Z uznaniem L.G.

[Malwina]

coby pisze świetne wiersze, Leon kapitalne komentarze, więc ja się już nie odważę...Pozdrawiam obu Panów