Okruchy

[ula71]

spadły okruchy pamięci
ze stołu niedawnych wspomnień
smutek się w oku zakręcił
gdy brakło ciebie koło mnie

może nie wszystko pamiętam
może pamiętam zbyt wiele
może jak starą piosenkę
na co dzień i na niedzielę

może ten ząb ćmiącą pieśnią
tak dziś o tobie wspomina
kiedy płakałaś nade mną
zwłaszcza gdy nie byłam silna

dziś tylko mogę zapalić
świecy ogarek na grobie
i garść tych wspomnień ocalić
jak klejnot w cennej ozdobie

nic nie przemija na wieki
zmienia swój stan oddalenia
chociaż zamknięte powieki
to tylko jest "do widzenia"

26.05.2014 r.

[Ewa Włodek]

Masz Ci los! Rozumiem, że wiersz mówi o Kimś bardzo bliskim i bardzo drogim, może - Mamie? Jest bardzo osobisty i emocjonalny - to zrozumiałe. Więc odbieram go jako dedykację i nie będę wskazywać mankamentów formalnych, które widzę, niestety. Ale przez uszanowanie dla Osoby - Podmiotu Lirycznego - powstrzymam się.

pozdrawiam serdecznie i poczekam na tekst miej osobisty...
Ewa

[Leon Gutner]

Ewa ma rację - trudno grzebać w mankamentach tak osobistego wiersza .
A mankamenty są niezaprzeczalnie .

To wiersz do emocjonalnego potraktowania i tak go traktując przymknijmy powieki i zatrzymajmy się na chwilę w tym współczesnym pędzie życia .
W tej roli Okruchy wypadają najlepiej .

Z uszanowaniem L.G.