Mgiełka

[Gloinnen]

Poznaję to miasto
twoim ciepłem. Oślepia,
odbite w rzece,
przez chwilę krótszą,
niż odjazd pociągu.

Oddechy gęsiego znikają
za zakrętami ścieżki.
Gorące jak skóra
zdarta ze wzgórza. Płatami
suchej trawy,
aż do czerwieni.

Wszystko może się zdarzyć
w jesiennym słońcu. Rodzinne
opowieści, przypadkowe
dotknięcia.

Tylko czasu zbyt mało,
by zmienić bieg światła.



____________________
Glo.

[Zodiak198]

[Alek Osiński]

Hmmm...wiersz bardzo dobry i wiele mówi, tylko czy w zasadzie
warto zmieniać bieg światła, może lepiej unieść się na nim?

[iTuiTam]

...
Tylko czasu zbyt mało,
by zmienić bieg światła.

Może nie tyle bieg a to, co wybiera z całego obrazu, by pokazać najwyraźniej i jednocześnie skusić nas, żebyśmy akurat do tego miejsca szli.

[ono]

Glo

Wiersz super. Od czasu kiedy mnie tu nie było, chyba Twoje wiersze są jeszcze bardziej dobre. Warto je otwierać i czytać, bo dużo dają.

pozdrawiam

kamil

ps. on praktycznie nie wymagają komentarza, tylko

[Ewa Włodek]

Mgiełka w tytule i miasto w pierwszym wersie nasuwa mi na myśl - Kraków, stale we mgle. Ale nie istotne, jakie to miasto - z nim wiąże się przeżycie peelki, jakiś związek uczuciowy, który potrwa tyle, ile "trwa" mgła, i peelka jest tego świadoma...
Tak Cię czytam, Glo...

z uśmiechem...
Ewa

[czochrata]

Może raczej Zaćma....jak Kraków (czyt.Ćma veritatis)...a nie Mgiełka

[Zodiak198]

Tylko czasu zbyt mało,
by zmienić bieg światła.

Droga Glo,jak się bardzo chce to zatrzyma się przysłowiowy "laser";na pożegnanie -wracaj do pracy!!!
P.S.
Widocznie chęci jakieś słabe...

[Dorota Karin]

,,...Oddechy gęsiego znikają
za zakrętami ścieżki...." - to najbardziej mi się podoba.
Udany, ciepły, refleksyjny z nutką melancholii ))

[Qń Który Pisze]

Qń musiał się sam wykulbaczyć i do takich doszedł wniosków...
Każdy z nas dźwiga swój krzyż a jego ciężar najczęściej przytłacza nas niepowodzeniami i niespełnieniem, jak żołnierski karabin... który z każdym kilometrem jest cięższy. Egzemplifikując w kontekście życia peelki z wiersza, jawi się ciężarem, który z każdym rokiem jest coraz trudniejszy do udźwignięcia.
Dochodzi do tego wówczas, gdy zaczynamy odczuwać inercję życia, która na pewnym etapie weryfikuje naszą dotychczasową sytuacjię i zestawia ją z wyobrażeniami o życiu, jakie sobie wymarzyliśmy dla siebie.
Zarówno w sferze ducha, uczuć, czy materialnej strony egzystencji. bez wątpienia jest pewne, że otrzymanie wszystkiego jednocześnie - jest mało prawdopodobne i wtedy zaczynają się rozliczenia... winien albo ma. Wielokrotnie dotykają nas obie "przypadłości", bo życie, to nic innego, jak rachunek... za życie i czym większe "manko", tym trudniej nam się pogodzić z rzeczywistością i wtedy zaczynamy marzyć o zatrzymaniu czasu a nawet o jego wstecznym biegu ale szybko dochodzimy do wniosku, że to jest niemożliwe i wtedy powstają takie wiersze...