Podarowane wróci rozpaczą do gardła

[Gloinnen]

choć miało się szlachetnie rozmnożyć
w wilgotnej ciemności
profanum.

Pora zdziczeć. Wydrapać oczy każdemu,
kto spróbuje podejść bliżej. Zdążę
przed zimą, zanim podstępnie
uśmierzy ostre barwy.

Tęsknoty, niedonoszone dzieci
będą ze mnie wychodzić. Krzykiem, różem, fioletem.
Dopóki wystarczy wieczorów w wirtualnym
lampionie.



I nie odrosną
odrąbane imiona.



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

hmmm...już pierwsza strofa deklaruje głeboką niewiarę,
może to fatum macza swoje palce...

W drugiej jakby remedium, wybór mniejszego zła?
ale na pewno z groźbą dla otoczenia i czasu...

Końcówka, poetycko chyba najmocniejsza, ale Glo,
królują tu raczej mocno negatywne emocje,
chociaż sama puenta, gdyby się pozbyć kropki po lampionie
będzie jednak widziała świat in plus,

dlaczego mamy nie odrastać, natura pilnuje
swoich praw i życie zawsze gotowe do zmiany...

Pozdrawiam

[witek kiejrys]

Bez dwóch ostatnich wersów czytam.

[Gloinnen]

Bez dwóch ostatnich wersów czytam.

A to dziwne, bo cały wiersz jest właściwie dodatkiem do nich.

[witek kiejrys]

Glo, mojej wyobraźni nie są one potrzebne!
Wyraziłem tylko to, co poczułem, po kilkakrotnym przeczytaniu wiersza.
Natomiast jako takie, nie przeszkadzają mi one. Dla mnie wyrażeniem emocji są dwie pierwsze strofy.

Ukłony!

[anastazja]

choć miało się szlachetnie rozmnożyć
w wilgotnej ciemności
profanum.

- bardzo ładne

Pora zdziczeć. Wydrapać oczy każdemu,
kto spróbuje podejść bliżej

- mocne! - peelka ma dość. Podoba mi się charakter tych wersów. Niby proste słowa, ale znaczą, albo zaznaczają ból, który jest.

Zawsze lubiłam Cię czytać Glo. Pięknie.

[eka]

Tęsknoty, niedonoszone dzieci
będą ze mnie wychodzić. Krzykiem, różem, fioletem.
Dopóki wystarczy wieczorów w wirtualnym
lampionie.

W zderzeniu z tytułem i odrąbanymi imionami...