Straceńcze dary (dla Dawidka)

[Fałszerz komunikatów]

synu ja tu mam tylko
te brzęczące w bolączce klucze
czemu nie przyniosłeś zabawek

leżą pod rękami dzieci
tymczasem zjechałem z tej zjeżdżalni
gdy dopiero przesypał się piasek
tonąłem w długach bliskich mi ludzi
a promyki moich włosów
jeszcze długo w wodzie musiały się odbijać
nim nad zenitem spłuczki wzeszła dusza

potrafiłem żywić się własną śliną
dlatego tak łatwo przemknąłem
przez ten tunel ze światełkiem poniosło mnie
byłem w środku bolidem bez kierowcy
samochodem nieśmiganym na magnesy
bezwładną lalką w cudownym pędzie
i upartym wcześniej ździebełkiem
z dmuchawca pyłkiem po świecie sunącym
w rękach jednego dużego pana
takiego
najwyższego

dopiero nad grobem musiały dotrzeć
zza grubych witryn strzeżonych szyb
miękkie pluszowe zwierzaki
wielkie kolorowe serca
powieszone na krzyżu z rozpaczy
gdzie Chrystus swymi łapskami sięgnął
jak po swoje
na których przechodnie sobki
zawieszają wzrok

[Lucile]

Fałszerzu, jestem pod wrażeniem. Po tych minimalistycznych, surowych, niemalże ascetycznych wierszach - taki wybuch
To tak na gorąco, moje pierwsze odczucie. Nie przywykłam do takiego potoku słów w Twoim wydaniu - jeszcze raz powtórzę - jestem pod wrażeniem, bowiem nie wypada pod tym wierszem banalnie napisać: podoba mi się. Inaczej - ten wiersz mnie dotknął, więc za wcześnie i za "świeżo", by analizować pod względem formalnym. Treść mocna," bogata" i głęboka

pozdrawiam
Lucile

[Fałszerz komunikatów]

To mój pierwszy wiersz, jaki zamieściłem w internecie, także mam do niego duży sentyment.
Może kiedyś przyjdzie czas na takie dłuższe formy

[Gloinnen]

nim nad zenitem spłuczki wzeszła dusza

Za ten "zenit spłuczki" to należy Ci się ścieżka zdrowia.



Jest pomysł na wiersz, ale powinien przejść kurację odchudzającą, to po pierwsze.
Po drugie - trochę brakuje precyzji, chcesz dużo powiedzieć, masz sporo wizji, one niekoniecznie do siebie przystają, jak kawałki
z różnych puzzli. Na przykład w trzecie strofie masz nawiązania do dziecięcych zabawek, można sobie spokojnie odpuścić dmuchawiec i źdźbło trawy.

Niektóre sformułowania zabijają ten tekst, jak wspomniany - "zenit spłuczki" nad którym wschodzi dusza, jak "powieszone na krzyżu z rozpaczy" (karykaturalny patos), "promyki moich włosów". Takich rzeczy należy zdecydowanie się wystrzegać.

Pozdrawiam,


Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Spokojnie, Glo, to był mój pierwszy tekst, zapowiadający inne gnioty
Mogę Ci tylko powiedzieć, że był jeszcze gorszy
A zamieściłem go z ciekawości

[anastazja]

A zamieściłem go z ciekawości

A niby dlaczego? Uwielbiam takie wiersze. Jedynie można go troszkę skrócić (jak pisze Glo.) Dla mnie ten wiersz pisany przez Ciebie jest zjawiskowe. Myślę, że potrafisz iść w tym kierunku. Pozdrawiam.

[Fałszerz komunikatów]

Marzy mi się taka dłuższa forma. Na razie muszę zadowolić się tym, co jest

[Nula.Mychaan]

Nie czytałam tego wiersza, więc najpierw zaskoczyło mnie takie rozbudowanie, no troszkę za bardzo, chociaż myśl główna jest świetna, ale gubi się w zbyt wielu rekwizytach. Umiejętnie przekazałeś emocje i dzięki temu wiersz wzbudza emocje.
Zgrzytnął mi niemiłosiernie ten zenit spłuczki, to w kontekście całego wiersza jest wręcz groteskowe, a nie powinno być. Umierające dziecko i spłuczka to niefortunne zestawienie.

tymczasem zjechałem z tej zjeżdżalni
gdy dopiero przesypał się piasek
tonąłem w długach bliskich mi ludzi

Ta fraza jest fajna, szczególnie przesypany piasek .

Najbardziej podoba mi się ten fragment

potrafiłem żywić się własną śliną
dlatego tak łatwo przemknąłem
przez ten tunel ze światełkiem poniosło mnie
byłem w środku bolidem bez kierowcy
samochodem nieśmiganym na magnesy
bezwładną lalką w cudownym pędzie

jest genialny, ale dalej psują go już przesadne rekwizyty

Ostatnia strofka tez wymagałaby poprawy. Krzyż rozpaczy - wiesz co myślę o takiej metaforze
Puenta niby czytelna, ale jakoś mi zestaw słów nie pasuje do końca.
Zdecydowanie ten środkowy fragment który zacytowałam uważam za wspaniały.

Jednym słowem wiersz nie jest zły, ale wymaga wg mnie poprawy i byłby cymesik

[eka]

Dawidek wciąż wzrusza.

[Fałszerz komunikatów]

Luna, nie zmienię w tym wierszu ani słowa, wybacz. To był mój początek drogi z poezją, stąd pojawiający się tu i ówdzie natłok symboli i te okropne metafory dopełniaczowe

Oj wiem, eka, że Ci się podobał