arlekin na lotnym trapezie

[zimny grog]

życie wredny szu cymes kartę
dawało wykrochmalonym pod stołem
sfloganą blotkę
podsunęło na wierzch
ja arlekin na lotnym trapezie
wygrałem stabilizację w dole

leśku leśku sino pióry
jaskółku

wypij do mnie przypalonej małmazji
gąsior lub dwa
naczynie rozbij o chropawą burtę kpin
karawan z nierównym kołem
wiezie mnie przez
uśpioną kwaterunkową wieś

fam fatal w długim płaszczu
z odwiniętą wiatrem połą
co tak stoisz jak żonka lota
patrzysz bóg wie gdzie

postaw prosty krzyżyk
marmury carrara mam gdzieś
rwanym frullato
zmatowij co lśniło na dnie

[eka]

Rozumiem, że obecność arlekina w Radosnej twórczości to wyraz autoironii peela.
ja arlekin na lotnym trapezie
wygrałem stabilizację w dole

A wiersz mocno przemówił.

[zimny grog]

Rozumiem, że obecność arlekina w Radosnej twórczości to wyraz autoironii peela.

ną

[skaranie boskie]

To naprawdę dobry wiersz jest.
Czyta się z zapartym tchem, jak relację z samobójstwa na żywo.
Nie rozumiem, nie pojmuję, dlaczego trafił w to zapomniane przez Boga i ludzi miejsce.
Czyżby chciał diabłu powiedzieć dobranoc? Czy może ma ambicję zawracania wron w locie ku końcowi... świata? Bierz no, Autorze, tyczkę i zawróć to słońce na naszą stronę, niech nie zachodzi zbyt szybko. Marsz mi z tym wierszem do wolnych! Natychmiast!