"Cóż mam im powiedzieć, Wi?"(I)

[Magnolia88]

Udawało mi się czasem namówić Zo,aby dała nam klucze do tego mieszkania.Wchodziłam najpierw do ciepłej dawniej kuchni.Dotykałam maleńkich kubeczków i filżanek. Prawie na końcu języka czułam smak jeszcze niedawno jedzonych galaretek. Potem długo siedziałam przed lustrem toaletki i odkręcałam kolorowe słoiczki.W powietrzu unosił się duszący zapach tanich perfum...Patrzyłam tak na siebie w lustrze i słowo daję,widziałam Twoja twarz Wi,jak zabawnie wychylasz się zza mojej głowy,cała w papilotach...Uśmiechałaś się pogodnie.Tak,dbamy z Bratem o Twoje kwiaty.Ale one dziwnie marnieją.Ty zawsze z nimi rozmawiałaś,a cóż ja mam im powiedzieć,Wi? cdn.

[Qń Który Pisze]

Czasami majolikowe filiżaneczki lub pusta karafka, w której zawsze mieniła się szlachetna czystość wiśniowej nalewki... potrafią nas zaprowadzić ścieżką wspomnień i pewnego nieuchwytnego ciepła kogoś, kogo już nie ma a mimo wszystko żyje dalej w przedmiotach i naszych myślach.
Hm, począteczek zmysłowo-wciągający

[Ewa Włodek]

ano, przedmioty zwykle są trwalsze, niż ludzie. Przedmioty mają energię, gdyż nasiąkają energią otoczenia. A że zyją dłużej, kumuluje się w nich rozmaitość energii. Wiem coś o tym...
Tak sobie podumałam, czytając. Intrygująco się zaczęło...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Magnolia88]

Bardzo dziekuję ,Ewo