Piąta Pora Roku

[Lucile]

Dobry wieczór Ewo,

masz rację, myśląc o tym tekście (pomijając wątek osobisty), gdzieś "z tyłu głowy" pobrzmiewał mi piętnastowieczny, anonimowy wiersz "Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią". Manuskrypt z około 1464 roku przechowywany jest w Bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku (niestety, brakuje mu zakończenia) i jest polską oraz bogatszą o nowe wątki "przeróbką" wcześniejszego łacińskiego wiersza. Nota bene - miałam przyjemność trzymać go w swoich rękach
Byłam pewna, że od razu zostanie to zauważone, jako maleńka współczesna namiastka tamtej średniowiecznej rozmowy, jakżeż byłam nierozsądna
Cieszę się, że Ty Ewo zwróciłaś na to uwagę, dziękuję

Przesyłam pozdrowienia
Lucile

[Ewa Włodek]

Dobry wieczór Ewo,

masz rację, myśląc o tym tekście (pomijając wątek osobisty), gdzieś "z tyłu głowy" pobrzmiewał mi piętnastowieczny, anonimowy wiersz "Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią". Manuskrypt z około 1464 roku przechowywany jest w Bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku (niestety, brakuje mu zakończenia) i jest polską oraz bogatszą o nowe wątki "przeróbką" wcześniejszego łacińskiego wiersza.

Witaj, Lucile
ja nawet nie miałam na myśli "naszego" Mistrza Polikarpa czy łacińskiego pierwowzoru tego tekstu, ale wcześniejsze pozycje literackie z tym motywem, głównie baśnie czy powiastki arabskie, staroruskie na motywach greckich czy teksty o rodowodach (ponoć) celtyckich czy germańskich, gdzie istoty "zaświatowe" targują się z ludźmi o różne różności (na tych bazach powstało później ładnych parę znanych baśni, choćby Andersenowska "mała syrenka", gdzie za przemianę ogona w ludzkie nogi syrenka ma dać morskiej wiedźmie - zdolność mówienia). Ale to tak na marginesie Twojego - jak wspomniałam wyżej - ciekawego ujęcia starego tematu. W końcu - wszystko już kiedyś było, i nie w tym rzecz, żeby nie powielać wątków, szczególnie tak zwanych wątków wędrownych czy inszych uniwersalnych, lecz żeby je powielać oryginalnie.

samego dobrego...
Ewa

[Lucile]

pełna zgoda

[ono]

piąta pora roku , jak czwarty wymiar - istnieje lub go nie ma i zawsze kojarzy mi się z tym co odchodzi, z tym co było , a teraz trudno dogonić, trudno wrócić do przeszłości, do tego co nieodwracalnie umknęło, ale, czy na pewno tamto było najpiękniejsze? może było wazne, ale umykające też może być piękne



pozdrawiam


kamil

[Lucile]

Dobry wieczór Kamilu,
Twoja fraza -

umykające też może być piękne

to jakby gotowy zalążek wiersza, podoba mi się

Pozdrawiam i życzę miłych snów
Lucile

[lczerwosz]

cóż, a ja się dowiedziałem, czego nie wiedziałem o Piątej.
Co do wiersza, myślę, że jest za długi, jakby rozgadany za bardzo. Ale to kwestia gustu. To samo zawrzeć w bardzo krótkim niby dialogu, półsłówkowym, nieśmiałym. Bo temat, nikt niczego nie nazywa po imieniu i w Twojej aktualnej wersji. Dodałby jakieś zawahanie w wypowiadaniu, np. "mogę wejść?" rozdzieliłbym oddechem:
Mogę?
Wejść.
To zdanie mogłoby otwierać wiersz, bo wcześniejsze zdanie nie jest wcale potrzebne. Ono jest także trochę niezgrabne, jakby z pistoletu:

Zapukała, zastukała
stała za progiem
i zapytała

ła, ła, ła
Spróbuj napisać nowy tekst na ten sam temat, minimalistyczny taki, ale oddaj ten sam sens.
Wtedy dopiero ciarki po plecach.

[Lucile]

dobrze, spróbuję

[lczerwosz]

dobrze, spróbuję

Dziękuję.


II wersja jest tu