kłębce

[Stepanian]

okno odbija zgasłe twarze
światłocień sieni a za oknem
przetacza się korowód zdarzeń
i każde takie nieistotne

jest niedorzeczność w cichej scenie
jakaś niezręczna rzeczyzwisłość
cóż gdy niczego już nie zmieni
to co tak łatwo kiedyś przyszło

wirują kłębce nad czajnikiem
kolejna parzy się herbata
prawda że byłem kiedyś nikim
teraz mam wszystko nie mam świata

spuchnięte myśli drętwy język
stolik a na nim słów międzyczas
chwytam się resztek tej poezji
co jest już tylko prozą życia

rozdwaja się wytarta lina
wiążąca codnia rytm i schemat
a choć jest z nami w nas i przy nas
niczego poza nią już nie ma

[Ewa Włodek]

no, i jest to, co nas zwykle otacza - pozory, niespełnienia, zamyślenia... Bardzo w moim guście, więc i poczytałam z przyjemnością...


I moc pozdrowień posyłam
Ewa

[Tomek i Agatka]

Witaj Pawle,

Miło Cię widzieć i wspaniale czytać,
Ty jak zawsze w wyśmienitej formie!

Dużo goryczy i smutku w tym wierszu, ale poezja piękna!

"Kłębce, rzeczyzwisłość, międzyczas" - zapisane do notesownika;)

Z pozdrowieniami : )

Agnieszka

[skaranie boskie]

Zaje...fajne!
Nic dodać - nic ująć.
No może maleńki poślizg - chyba od tej pary znad czajnika

wiążąca codnia rytm i schemat

.

Chyba powinno być "co dnia", ale nie bierz tego zbyt poważnie, bo możliwe, że się nie znam.
Czy reflektujesz na w miejsce herbaty?
Kolor podobny a smak?
Wybór należy do Ciebie.

[Arti]

według mnie słabiej niż zwykle
szczerze mówiąc
przechodzę obok wiersza

Pozdr.

[Miladora]

Szary wiersz z frustracją i rezygnacją w tle. Smutno mi się zrobiło, Pawłuś.

No to zapraszamy Cię z MM do zabawy w contrafacta - czyli wiersze przeciwieństwa.
Na rozweselenie Twojej Wenki.
I jeżeli mnie nie zabijesz, to... proszę:

contrafactum

okno bez odbić zgasłych twarzy
bez światłocienia a za szybą
wszystko co może się przydarzyć
gdy dni spokojnym nurtem płyną

sens jest we wszystkich cichych scenach
zręcznie wpleciony w rzeczywistość
która niczego już nie zmienia
z tego co było i co przyszło

wiruje para w filiżance
w herbacie drzemią złote listki
nigdzie nie trzeba iść na krańce
co noc pogodny sen się przyśni

i świat otworzyć można co dnia
nowym uśmiechem oraz wierszem
a także kielich spełnić do dna
za myśli które błyszczą wszędzie

nie urwie się nie przetrze lina
która z poezją tworzy węzły
bo zawsze jest i będzie przy nas
wciąż nowe słowa pcha na język

Dobrego i w ogóle
Z buziakiem.

[Stepanian]

Miło Cię widzieć i wspaniale czytać,

- cześć Aga, znowu razem?

poczytałam z przyjemnością.

Ewo, cieszę się zatem niezmiernie.

Chyba powinno być "co dnia", ale nie bierz tego zbyt poważnie, bo możliwe, że się nie znam.
Czy reflektujesz na

- skaranie z Tobą SB Codzień to takie ładne słowo. Na , a nawet piszę się nieodmiennie.

według mnie słabiej niż zwykle
szczerze mówiąc
przechodzę obok wiersza

- przykro mi Arti. Chciałbym zadowolić wszystkich. Może następnym razem?

No to zapraszamy Cię z MM do zabawy w contrafacta - czyli wiersze przeciwieństwa.
Na rozweselenie Twojej Wenki.
I jeżeli mnie nie zabijesz, to... proszę:

- Milu, jesteś wielka. Spróbuję się z Wami pobawić. Buźka.

[Miladora]

Cała przyjemność po naszej stronie.

http://www.osme-pietro.pl/pojedynki-for ... t1304.html

[P.A.R.]

teraz mam wszystko nie mam świata

teraz mam wszystko oprócz świata

chociaż w konwencji, której sam nie unikam - takie, jakaś, tej, w nas, przy nas - podszept nie ma uzasadnienia
niby proste wersy, kilka myśli rzuconych na wiatr
ale to właśnie one stanowią o sile i wymowności przekazu
przynajmniej dla takiego czytelnika, jak ja ...

pozdrawiam imiennika