Rzeka

[Dorota Karin]

a potem
co będzie potem?
czy znajdzie się skrawek piekła
na niebo nie liczę
jeśli jest jakieś przytulisko myśli
byt niczym nieskrępowany
bez lęku opuszczę ziemską powłokę

tylko żeby była rzeka
czy tam jest jakaś rzeka?
ja głodna wrażeń!
chcę upolować rybę rękoma
lub rzucając kijem jak dzidą

brodzić boso aż poczuję
ŻYCIE!

[lczerwosz]

Nie za wiele chcesz?
W piekle wody w kranach nie bywajet. Po ryby kolejki. Nie do sklepu, trzeba dostać pozwoleństwo na odławianie rękoma. A jak już dostaniesz paper, to się okaże, że akurat spuścili ścieki do rzeki. I ryby pomarły.
Takie piekło już było. Niektórzy czuję nostalgię. Ach, żyło się.

[nasza szkapa]

"przytulisko myśli" troche wyswiechtana ta metafora; "chcę upolować rybę rękoma
lub rzucając kijem jak dzidą" ???
Tekst jest a gdzie jest wiersz? Zlepek niedopracowanych mysli. Rzeka w tytule i tyle tej rzeki w wierszu, ze az sam Jan Baptysta juz by do tej rzeki nie wchodzil bo zalatuje nudnym Styksem poezji.

[Dorota Karin]

Jak uważasz, że wyświechtana - to zacytuj, bo ja się nie spotkałam. Nie każda rzeka to Styks. A Ty nigdy nie bawiłeś się w podróżnika ?
Przykro mi, że nie dostrzegasz w moim wierszu poezji i nie łapiesz metafor, może właśnie dlatego, że nie piszę banalnie.
Pozdrawiam serdecznie.

[witek kiejrys]

Warto szukać odpowiedzi na każde pytanie, dociekać każdej nurtującej niewiedzy.
Peel szuka odpowiedzi na pytanie zasadnicze. Ale kto mówi, że sens jest oczywisty, zanim się go znajdzie?
Ważne!

Stawiałbym inaczej sprawę: komu piekło, komu niebo - bez odpowiedzi, nawet typu 'raczej'
no i pozbyłbym się przedostatniego wersu, tego z kijem i dzidą, bo odbiera powagę. Chyba że chcemy do kabaretu.


Pozdrawiam, witek

[emcek]

obrazowo i metaforycznie, od razu zrozumiałe co przy obecnej modzie jest atutem,nawt tęsknota poza ziemską powłoką jest ciekawa

[anastazja]

a potem
co będzie potem?

- też chciałabym wiedzieć.

brodzić boso aż poczuję
ŻYCIE!

ładna puenta. Pozdrawiam.

[eka]

jeśli jest jakieś przytulisko myśli
byt niczym nieskrępowany
bez lęku opuszczę ziemską powłokę

Ten fragment zdecydowanie w odmiennej tonacji stylistycznej, szczerze mówiąc niszczy bezpośredniość, świeżość monologu podmiotu, nie wiem czy jest niezbędny. Chyba nie.
A reszta fajna, lekko przekorna, witalna bardzo

[Hosanna]

przypomina mi się wiersz (góralski, tekst piosenki) w któym autor prosi aby go pochować płytko bo wciąż chce czuć deszcz i śnieg ...

po śmierci też chcemy żyć i ten wiersz pięknie o tym opowiada
o tej naszej absolutnie nienasyconej żądzy życia

może się ona wyrażać gorąco namiętnie ( np w seksualności albo tu w polowaniu na rybę)
może subtelnie lecz nie mniej silnie (chęć poczucia na skórze wiatru lub tu na stopach dotyku wody)

Piękny wiersz
Bardzo mi przypadł do gustu