Gdy płoną róże

[Marcin Sztelak]

Inklinacje:

Bafemot istniał naprawdę,
rozwiązać - związać, ręka lewa i prawa.
Tajemnicze obrzędy oraz ryty,
przykładowo babilońskie.

Ziemia nie do końca święta,
ale to zły moment na przymrużanie oka.
Bliscy zwycięstwa zagrzewamy się poklepywaniem
w dolne partie kręgosłupa.

Interpretacja:

Z pianą na ustach, chociaż rany
jak na psie lub udomowionym wilku.
Zabliźnianie w szczerych uściskach,
mimo wyraźnych różnic
– uśmiech na pysku.

I sztandar jak włosy kochanek
na wietrze.
A na nim: Nie czas żałować.

[eka]

O pozornościach i przyczynach.
Ciekawa budowa.

[Fałszerz komunikatów]

Mam skojarzenia zarówno z Apokalipsą jak i Sodomą i Gomorą, spaloną Ziemią, która wkrótce ulegnie rozpadowi i niedawnym obchodom powstańczym. Nie pomogą pojednania, które są jedynie egoistycznymi próbami dostania się na autostradę do Nieba przed oblicze Najwyższego.
Człowiek to istota samolubna, najwyżej wyjątki przejawiają cechy altruistyczne...
Świetne nawiązanie do słynnego powiedzenia i dwuznaczności słowa " żałować" w tym kontekście.
Podoba mi się także wykorzystanie przez Ciebie dwunaczności słowa "zabliźnić", chociaż już Stachura pisał, że "z bliźnim można się zabliźnić"smiley
Krótko mówiąc, świetnie bawisz się słowami w tym wierszu, kreśląc obraz wrednego powstańca.
Tylko te włosy na wietrze, myślę, że tu przedobrzyłeś z metaforą...