spadamy

[eka]

gdy zabrakło horyzontu
schodzimy się w chmurze

jesteśmy jej pamięcią




--------------------------------------
(Starsza wersja, do której były pisane komentarze.)

gdy zabrakło linii horyzontu
oceanem i niebem
schodzimy się w chmurze

jesteśmy jej pamięcią
głębokich deszczy

[iTuiTam]

gdy zabrakło linii horyzontu
oceanem i niebem
schodzimy się w chmurze

jesteśmy jej pamięcią
głębokich deszczy

Rzeczywistość jest chmurą nasączoną przeszłymi deszczami.
Tylko grawitacja trzyma głębię wody.

Dodano -- 08 lis 2014, 14:39 --

i... żeby było ciekawiej, to tuż po przeczytaniu Twojego okruszka ktoś podesłał mi link do artykułu o fascynujących badaniach naukowych pamięci wody.

http://themindunleashed.org/2013/07/new ... water.html

[em_]

Witaj Eko,
śliczny obrazek,
dziwnie brzmi tylko - jej pamięcią głębokich deszcze - może - o głębokich deszczach..?
Pozdrawiam

[lczerwosz]

Jedna śliwka do drugiej: spadamy?
I spadły. Jak śliwki w kompot. Przepraszam.
Za takie skojarzenie.

A drugie. Widziałem kiedyś czarny szkwał. Woda z deszczu łączyła się z wodą z jeziora. Chmury i łąki były wspólnym tumanem.
Po niedługim czasie wrócił spokój. Nie wiem, czy woda pamięta, ja tak.

[eka]

Tylko grawitacja trzyma głębię wody.

Właśnie, tak jak i Ziemię na orbicie wokółsłonecznej. Cóż, przestrzeń bez grawitacji nie byłaby możliwa, jak koło pozbawione okręgu.
Dzięki za link. Bardzo interesujący.

The oceans and rivers and rains might be transporting all manner of information throughout the world.

dziwnie brzmi tylko - jej pamięcią głębokich deszcze - może - o głębokich deszczach..?

Bycie pamięcią - czego (głębokich deszczy) a nie o czym, dla mnie to jednak różnica, Em_
Być czyjąś pamięcią, rozumiesz?
Dzięki za komentarz.

Jedna śliwka do drugiej: spadamy?

Jak niebo i ocean może się dotknąć?
W spadaniu ze utworzonej chmury.

Widziałem kiedyś czarny szkwał. Woda z deszczu łączyła się z wodą z jeziora. Chmury i łąki były wspólnym tumanem.

Napisz wiersz, ten obraz ma moc.

[iTuiTam]

Tylko grawitacja trzyma głębię wody.

Właśnie, tak jak i Ziemię na orbicie wokółsłonecznej. Cóż, przestrzeń bez grawitacji nie byłaby możliwa, jak koło pozbawione okręgu.
Dzięki za link. Bardzo interesujący.

The oceans and rivers and rains might be transporting all manner of information throughout the world.

Trzyma wodę i nas, bez niej nie byłoby naszego świata. A może byłby, ale inny?

Pamięć wody, deszczy, płynny film, nasze negatywy zapamiętane w czasie, krążące to nad ziemią to w ziemi i tak w kółko.

[eka]

Pamięć wody, deszczy, płynny film, nasze negatywy zapamiętane w czasie, krążące to nad ziemią to w ziemi i tak w kółko.

I w nas... w głównej mierze jesteśmy wodą.

Dzięki za uzupełnienie, Elu.

[alchemik]

Spadamy.

Kroplami deszczu.

Spadamy stąd w panicznej ucieczce.

Zamykamy się w lekturze o słońcu,
spieczonych pustyniach.

Bowiem zaginął horyzont.
Ważna linia oddzielająca nas od nieba.

Nie wyruszymy na poszukiwania,
bo deszcz jest w nas.

Niepotrzebny ten za oknem.
Dlaczego ma nam przypominać, że płaczemy.

Płacz wcale nie jest domeną jesieni.


Sorry, miałem napisać komentarz, a napisał mi się wiersz.
No już tak mam.
Znasz mnie Ewo.

Bardzo przepraszam.

[eka]

Jerzy, bez jaj. Super komentarz-wiersz. Bardzo Ci jestem wdzięczna. Bo to dialog.

[alchemik]

spadamy
przyspieszenie 1g

gdzieś tam czeka osobliwość
tylko gradient grawitacji za mały nieco

większy rozerwie nas w krople
purpurowego deszczu

a jednak pragniemy
ponoć tam czeka szczęście


To tak a' propos poetyckiego dialogu, Ewo.
Już prawie zapomniałem, jak się z tobą wspaniale dyskutuje.

w poetycki sposób.