wspólnota życia i śmierci

[coobus]

 
porzucone cmentarze
z wolna umierają
nie boją się starości
gardzą niedosytem
drżą tylko przed wyrokiem
tych co jeszcze żyją
przed wdeptaniem nagrobków
w bezdroża rozmyte
 
gdy odchodzi ktoś bliski
ty także umierasz
śmierć rozkładasz na raty
spłacasz w chwilach ciszy
zstępujesz po kamieniach
niewidocznych schodów
zawieszasz ciężar życia
na koronach krzyży
 
cmentarze to przystanek
na granicy światów
most zwodzony
łączący przeciwległe brzegi
biały piach wygładzony
odchodzącą falą
pochylona ławeczka
oparta o niebyt

[iTuiTam]

...
cmentarze to przystanek
na granicy światów
most zwodzony
łączący przeciwległe brzegi
biały piach wygładzony
odchodzącą falą
pochylona ławeczka
oparta o niebyt

Przystanek na żądanie wybrany świadomie, żeby spotkać się z pamięcią.
Chociaż... dla niej każde miejsce jest dobre.

Ostatnia metafora - naturalnie - przypomina mi jedną z moich grafik...

Wiersz na zamyślony podwieczór.

serdecznie
iTuiTam

[anastazja]

gdy odchodzi ktoś bliski
ty także umierasz

- smutek piękna. Prawda oczywista. Bardzo realistyczny obrazek.
Cobusku - czytałam w promocjach o II tomiku. Gratuluję i cieszę się Krzysiu. Czekam z utęsknieniem.

Pozdrawiam.

[coobus]

Ana, Ela - to ciągle nastrój dni listopadowych. W zadziwiającej wspólnocie nas wszystkich.
Dziękuję

[Leon Gutner]

I proszę - a jednak można .
Można napisać świetny okazjonalny wiersz.

Bez zbędnych słów bo w twoim przypadku wiersze mówią same za siebie .

Z podziwem L.G.