Przemytnicy światła (2)

[Gloinnen]

Przemytnicy światła (2)

1.
Stall! Stall!
Pikowanie
w szklany las. Świsty
rozdzierają gruboskórny błękit.

Czy potrafisz się pochylać?

2.
Po świeżych śladach
trafiam prosto do rąk.

Z dojrzałej kiści
zostaje jedna pestka.

Żadna barwa
tak nie nasyci.

3.
Za nie-wiem-którym znakiem
pozostały kości
do odszukania.

Dzieci wkrótce wybiorą.
Każde własną zabawkę.

Czy potrafisz się uśmiechać?



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

Pierwsza cząstka znakomita, bo łączy niebo z ziemią,
w dodatku pokonując "domniemaną" gruboskórność,
później jednak trochę się gubię, może to jednak
tropem siewcy, który zasiewa odkrytą grudę,

żeby wrócić w dziecięcy świat pierwszych doświadczeń,
wschodów; sam nie wiem, ale tak zdaje się sugerować końcówka -
jeśli nie umiesz się uśmiechać, to najwyższy czas,
żeby się nauczyć...

[Fałszerz komunikatów]

W pierwszej strofie widzę umierającego peela po strzale z broni palnej, chociaż mam też skojarzenia z przestrzelonym samolotem (pikowanie). W drugiej kradzież, być może rozumiana metaforycznie i ślad po niej - zakopane wojenne "skarby", które odkopują dzieci i zagrożenie fascynacją nimi.

[Gloinnen]

"Stall" to komunikat alarmowy w samolocie, oznaczający przeciągnięcie.

[Fałszerz komunikatów]

I wszystko jasne...

[eka]

Przyznam, Glo, że usiłuję znaleźć coś więcej wspólnego niż forma zapisu między pierwszą odsłoną Przemytników światła a drugą, no i ciężko mi idzie.
Faktycznie, można tutaj odczytać wręcz katastrofę smoleńską, ale jest i coś więcej.
Uniwersalizm doznań śmierci i potrzeba umiejętności wychodzenia z traum.
Prostota tych wersów i jednoczesne metaforyczne zagęszczenie znaczeń, odwołań, daje siłę wierszowi.
Światło pochylenia się nad cierpieniem i jasność w uśmiechu.

------------------------------------------
Chyba muszę jeszcze podumać.

[Gloinnen]

Eko, nie, kontekstów smoleńskich tutaj nie ma, to nie są wiersze polityczne, uchowaj Boże!

[eka]

Dzięki za rozplątanie wątpliwości.
Wrócę.

[eka]

No tak, to ciąg dalszy rozmowy z adresatem cyklu. W zupełnie innej poetyce niż ta, do której nas przyzwyczaiłaś, w innym tempie, w ostrym świetle.
Podoba mi się, o ile to dość wyświechtane określenie tutaj nie razi, wybacz.