też była jesień tamtego roku

[iTuiTam]

• • • • • też była jesień tamtego roku
          postępującego krok za cieniem
          poprzedniej pory zauważanej
          w ciągu kolejek po doczesność
          
          niecierpliwe przeliczanie dni
          na kwadranse minuty strzępki
          cichych rozmów i ulicznych nastrojów
          patrolowanych niedyskretnie
          
          przekładanie szafy skończyło się
          nad ranem ślubna sukienka
          ustąpiła miejsca pieluchom
          jednorazowe marzenia istniały
          tylko w obcych słownikach
          
          jeszcze kilka pożegnań zawieszonych gestów
          szary krajobraz zwinięty w rulon
          papirus do którego przylegają semafory
          
          zimne dłonie puste i tak pełne
          zarazem
          
          
          iTuiTam
          15 XI 2014

[witek kiejrys]

hm, wiem!
Wiesz, niedługie to, ale im dalej tym piękniej.
I jakże to pięknie nazywasz. Chciałem zacytować, ale musiałbym całość.
Więc macham ręką i

chociaż po przeczytaniu długo będę


Pozdrawiam serdecznie + 1
witek

[iTuiTam]

hm, wiem!
Wiesz, niedługie to, ale im dalej tym piękniej.
I jakże to pięknie nazywasz. Chciałem zacytować, ale musiałbym całość.
Więc macham ręką i

chociaż po przeczytaniu długo będę


Pozdrawiam serdecznie + 1
witek

Dziękuję za odwiedziny i komentarz, Witku.
Też macham

[Fałszerz komunikatów]

Bardzo podobają mi się "jednorazowe marzenia". Marzenie, które może spełnić się tylko raz - coś wyjątkowego. Na szczęście pozostaje nam umiejętność przechowywania wspomnień, gdzie na nowo możemy używać swych marzeń do woli Dobrze, że korzystając z cennego papirusu, a nie pewnego rodzaju papieru
To już jest jeden z mych kandydatów na wiersz miesiąca

[witek kiejrys]

Ciągle wracam. Chwilami odnoszę wrażenie, że to nie my za losem, tylko los za nami ciągnie się, niekiedy jak ślamazara.
Wiem, wszystko ok, ale też wiem, że przychodzi często, bodaj tylko na chwilę, jak mgnienie, na nie!
Gdy kiedyś podejmowałem decyzję, akurat wtedy miałem, na nie!

- Twoja drzazga wbiła się we mnie!

[coobus]

Ponieważ tak się składa, że wiem o jakiej jesieni piszesz... tej sprzed 33 lat... potrafię wczuć się w dramaturgię wyboru małego bagażu - czy ślubna suknia, czy bardziej to, co niezbędne. Takie wspomnienia wracają. Ja nie mam wyrazistych wspomnień listopada 1981 roku, ale i tak pamiętam te dni. Los zaoszczędził mi wyboru. I jestem mu za to wdzięczny. Ty wdzięczna za wybór, ja za to, że go nie miałem. Bo nie wyobrażam sobie innego miejsca na Ziemi.

Zamieściłem niedawno wiersz "List do uwięzionego w czasie'. Zacząłem go pisać z myślą o moim koledze, Janku, ze szkolnej ławki szkoły podstawowej, chciałem w nim coś ważnego dla mnie utrwalić, stąd taki zamysł. Tytuł zamierzony "List do Johna R". Los go rzucił do Canady, tam sobie ułożył życie. Zaniechałem koncepcji i adresata, wiersz uogólniłem, ma już inną wymowę. Ale te wiodące słowa wiersza pozostały: masz swoje miejsce gdzieś na końcu świata...
Pomyślałem, że mógłbym ten wiersz poświęcić Tobie. Tak mi teraz przyszło do głowy. Zajrzyj.

http://www.osme-pietro.pl/tradycyjne-fo ... 15883.html

Szanuję Twoją jesień tamtego roku. I zamykam w dłoniach ten wiersz, żeby trochę pobył ze mną. Nie mogę napisać, że czuję, napiszę tylko, że rozumiem.

[iTuiTam]

Bardzo podobają mi się "jednorazowe marzenia". Marzenie, które może spełnić się tylko raz - coś wyjątkowego. Na szczęście pozostaje nam umiejętność przechowywania wspomnień, gdzie na nowo możemy używać swych marzeń do woli Dobrze, że korzystając z cennego papirusu, a nie pewnego rodzaju papieru
To już jest jeden z mych kandydatów na wiersz miesiąca

Dziękuję Fałszerzu za komentarz i w ogóle.

Marzenia mają wiele kategorii. Z katalogu można wybrać, jakie się chce. Czy się spełnią, to zależy od nich.

[eka]

Witaj

Strasznie dużo informacji umieszczasz w tej cząstce:

też była jesień tamtego roku
postępującego krok za cieniem
poprzedniej pory zauważanej
w ciągu kolejek po doczesność

Pomyślałabym o zmianie imiesłowu, wiesz czytając na jednym oddechu z tytułem, niezbyt dobrze to brzmi.
Dalej, z każdym wersem więcej przestrzeni dla czynności, choć ich gorycz dusi.
Ciężki czas.
I głupio zatem pisać - interesujący wiersz. Ale taki jest. Jak życie podmiotu na krawędziach.
Pozdrawiam.

[iTuiTam]

Ciągle wracam. Chwilami odnoszę wrażenie, że to nie my za losem, tylko los za nami ciągnie się, niekiedy jak ślamazara.
Wiem, wszystko ok, ale też wiem, że przychodzi często, bodaj tylko na chwilę, jak mgnienie, na nie!
Gdy kiedyś podejmowałem decyzję, akurat wtedy miałem, na nie!

- Twoja drzazga wbiła się we mnie!

Można pokusić się o stwierdzenie: decyzje podejmują nas.

Masz rację i w tym, że w niektórych sytuacjach warto przyspieszyć akcję losu. Takie czułe popchnięcie do przodu.
Dziękuję za powrót, Witku.

[she]

Przeczytałam z zainteresowaniem Wiersz bardzo dobry. Tylko pierwsza cząstka jest nieprzejrzysta.
Myślę, że warto przemyśleć jej konstrukcję i spróbować uprościć.
Pozdrawiam:)