Spowiedź

[anastazja]

niepewnie stawiam stopy
metaforycznie kryję się w kamieniu
który pragnie głębi

nie czynię wyrzutów światu
pisząc o życiu z dzieciństwa
rozgrzeszam osoby i miejsca

niekiedy staję się podmiotem lirycznym
chowam głowę między szczeliny wgnieceń
i ukradkiem wycieram łzy

[Alek Osiński]

rozgrzeszam osoby i miejsca

to ładne, zatrzymało, jako że spowiadający się
sam rozgrzesza i tak pewnie powinno być
w interaktywnym świecie...

[Fałszerz komunikatów]

Mam skojarzenia ze sztuką, w tym wypadku wierszem, gdzie można udowodnić, że kamień ma jakąś głębię, a co za tym idzie, wiele oblicz
W drugiej cząstce przedstawiasz znaną teorię oczyszczenia duszy przez wiersze, poprzez wypowiedzenie uparcie skrywanej prawdy.
Trzecia strofa najmocniejsza - ponowne chłonięcie przeżytej chwili podczas pisania, bądź czytania wiersza.
Dobry wiersz, Anastasia

[Liliana]

nic nam nie pomoże czynienie wyrzutów światu, bliskim itd., rozdrapywanie ran boli, więc lepiej rozgrzeszyć,

piękne słowa są w Twoim wierszu, anastazjo,

[em_]

- niekiedy staję się podmiotem lirycznym - ta fraza podoba mi się bardziej niż bardzo, wiele mówi.

[lczerwosz]

szczeliny wgnieceń

Pomarudzę: a co to znaczy szczelina wgnieceń. Wgniecenia to zapewne w jakimś materiale. Może nawet w kamieniu, tego z pierwszej zwrotki. Rzeźbiarze wiedzą, jak trudno jest zrobić wgłębienie w kamieniu, a jak łatwo o szczelinę, gdy kamień pęknie. Ale to wątek oboczny, istota jest taka, że zarówno szczelina, jak i wgniecenie są brakiem materiału, ubytkiem a nie wypukłością, naddatkiem.
Już łatwiej sobie wyobrazić wgniecenie szczeliny, wgniecenie spowodowane szczeliną.
No a głowa w szczelinie, rozumiem. Albo we wgnieceniu. Też dobrze. Ale nie tak. Pomyśl sama.

[Hosanna]

Anastazjo - być może jesteś podmiotem lirycznym wtedy bardziej - gdy rozgrzeszasz świat?
to świat bajkowy w któym posiada się zdolność wybaczania
nie powinno się nikomu wybaczać
lecz tylko nie zabierać mu miłości
równocześnie chroniąc siebie by znów nie skrzywdził
przy czym obrona siebie jest tu zdecydowanie i bez zamazanych granic - na pierwszym miejscu

[eka]

kryję się w kamieniu


ukazując biedę w zupie z gwoździa
niepewnie stawiam stopy
pragnę głębi

nie czynię wyrzutów światu
pisząc dzieciństwo
rozgrzeszam osoby i miejsca

niekiedy staję się podmiotem lirycznym
chowam głowę między szczeliny wgnieceń
i ukradkiem wycieram łzy


Ann, mam nadzieję, że nie pogniewasz się na poprzestawianie wersów w powyższej wersji.
To prawdziwe wyznanie. Szacun.

[iTuiTam]

...
metaforycznie kryję się w kamieniu
który pragnie głębi

nie czynię wyrzutów światu
...
niekiedy staję się podmiotem lirycznym
...

Kamień pragnący głębi, jak człowiek, który chce się ukryć a nawet wpaść w głąb na zawsze.

Podmiot liryczny - to jedna z naszych ról w życiu. Niby: my/ja a jednak nie zawsze jasne i proste, by z pewnością powiedzieć kto.

Ciekawe przemyślenia, Anastazjo.

[januszek]

ukazując biedę w zupie z gwoździa

zupę z gwoździa pamiętam [ z dzieciństwa] z opowiadań ojca, ciekawi mnie czy to taki sam przepis:
głodny cygan gdy prośby o coś do jedzenia spełzły na niczym , poprosił chociaż o "gwóźdź" aby mógł sobie ugotować zupę. Zaciekawił tym gospodarza.
Do wody wrzucił więc ów gwóźdź A potem trochę:
ziemniaków
kaszy
warzyw
mięsa
itp itd.
przypraw.[ zaciekawiony gospodarz wcale już nie oponował]
w końcu wyjął gwóźdź i rozpoczął smakowitą degustację

Dodano -- 18 lis 2014, 16:05 --

w kamieniu
który pragnie głębi

widzę ów przysłowiowy "gwóźdź programu" więc nie będę owym ciekawym gospodarzem.
ale od razu dorzucę:
i: może zupa Ci się na-winie uda!