Powój przy drodze

[Gloinnen]

Odnośnie dyskusji na temat motta - raczej skłaniam się do opcji, że źródło bije wiernie, ale zawsze pozostanie czyste, niezależnie od tego, kto i w jaki sposób skorzysta z jego dobrodziejstw. Trochę tak, jak ze światłem - dopóki tli się go choć odrobina, nawet największa ciemność nie będzie ciemnością absolutną. Łaska będzie zawsze płynąć...

A wiersz piękny, przemyślany. Lekko szekspirowski w klimacie (mogłabyś podsumować go osobnym dystychem - może kiedyś wena pozwoli - i wyszedłby wspaniały sonet. Ujęcie tematu - znakomite, stylizacja udana, nawet podniosłość w niej nie razi.

Ujęłabym w kursywę cytowane w tekście wypowiedzi, dla lepszej czytelności.

i chcę ten ból zachować jak pamięć o tobie.

Na mnie ten fragment robi wstrząsające wrażenie - oczywiście w kontekście całości, bo wyjęty z niego traci swoją moc.


Pozdrawiam i gratuluję wiersza,


Glo.

[Ewa Włodek]

Odnośnie dyskusji na temat motta - raczej skłaniam się do opcji, że źródło bije wiernie, ale zawsze pozostanie czyste, niezależnie od tego, kto i w jaki sposób skorzysta z jego dobrodziejstw. Trochę tak, jak ze światłem - dopóki tli się go choć odrobina, nawet największa ciemność nie będzie ciemnością absolutną. Łaska będzie zawsze płynąć...

bardzo mi się spodobało to Twoje przemyślenie, Glo...
I bardzo się cieszę, że tak dobrze oceniłaś mój wiersz; to niebywale trudny wiersz, bo jego napisanie poprzedziło trudne przemyślenie, bolesne wspomnienie Babci - osoby, której zawdzięczam tak wiele, a nie potrafiłam docenić. Aż poczułam ten Jej ból istnienia, prawie dosłownie...

Ujęłabym w kursywę cytowane w tekście wypowiedzi, dla lepszej czytelności.

dzięki za sugestię, zrobię tak, tym bardziej, że zastanawiałam się nad takim wyróżnieniem, ale w efekcie - zaniechałam...

najpiękniej Ci dziękuję za lekturę i za tyle dobrego o wierszu...
serdeczność posyłam mocną...
Ewa