Słuchaj, dniu...

[eka]

Coraz ciężej.
Nad niebieską planetą
chmura słów
usypia las, zapach kawy,
pukanie do drzwi.

Myśl od lat cięta tępym zdaniem,
idź z nią

pod stopy mroku,
na ścięgno przed skokiem
i czujnie przy ciepłej krwi
głodem wbitym w ciemność dłuta
drąż –
chwilę ledwo uchyloną.



----------------------------------
Wersja poprzednia:

Coraz ciężej.
Nad niebieską planetą
chmura słów
usypia las, zapach kawy,
pukanie do drzwi.

Myśl jak diament
od lat cięty tępym zdaniem;
już idź

pod stopy mroku,
ścięgno przed skokiem,
czujnie przy ciepłej krwi, głodzie
wbitym w ciemność dłuta,
drąż – chwilę ledwo uchyloną.

[Gajka]

Ekuś ja mam sokoli wzrok i widzę 4 met. dopełniaczowe.
Można zostawić 2 i skusić się na korektę

[eka]

Oj, nie... też mam ich całkowitą świadomość
Dzięki za uważne czytanie.

[Lucile]

pod stopy mroku,
ścięgno przed skokiem,
czujnie przy ciepłej krwi, głodzie
wbitym w ciemność dłuta,
drąż – chwilę ledwo uchyloną.

Bardzo mi się podoba, szczególnie - drążenie chwili ledwo uchylonej

Serdecznie pozdrawiam
Lucile

[anastazja]

Oj, nie... też mam ich całkowitą świadomość

nie tylko Ty eko.

Pięknie brzmi tytuł, a później żal i pretensje do dnia:...

Coraz ciężej.
Nad niebieską planetą

Myśl jak diament
od lat cięty tępym zdaniem;

- ładny rym

Bardzo fajny wiersz eko. Brawo

[eka]

To wypijmy kawę dziewczyny:

[anastazja]

Z przyjemnością eko

[eka]

[nie]

[eka]

O nie mogę... jakże celna interpretacja

A może chcesz też kawki? Pewnie musi być czarna i smolista jak szatan.
O proszę