Dziesięć wersów

[misza]

Wszystko zostało zapisane – na liściach wiśni i na korze
drzew zagubionych w szczerym polu, w półcieniu jaki daje orzech.

Znakami siatki drobnych zmarszczek na spamiętanych dłoniach matki.
W chaosie dni pędzonych naprzód – pomiędzy pierwszym a ostatnim.

Na gruzach domów opuszczonych przez ludzi pochowanych obok.
Pod starym krzyżem, pochylonym nad zapomnianą, leśną drogą.

Farbą na murze i w kamieniach zrośniętych z ziemią od początku.
Pochmurnym niebem i barwami, którymi Bóg świat kiedyś dotknął.

Co jest, już było wyśpiewane w językach wszystkich znanych istot;
tak, jak powraca każde życie - tą samą ścieżką, którą przyszło.

[em_]

Pięknie

[Leon Gutner]

Poezja dziś już dla Leona po trzykroć .

Z niezmiennym podziwem L.G.

[misza]

Pięknie Wam dziękuję
i serdecznie pozdrawiam

[Liliana]

dziesięć wersów, ale jakch! pozazdrościć tylko,

pozdrawiam

[Gloinnen]

Bardzo lubię formę dystychu - więc za to daję plus na początek.
Klimaty, nastrój - wiadomo, że u Ciebie są zawsze wyjątkowe.

Natomiast wskazałabym w tekście następujące mankamenty:

"zapisane, zagubionych, spamiętanych, pędzonych, opuszczonych, pochowanych, pochylonym, zapomnianą, zrośniętych, wyśpiewane, znanych" ---> imiesłowów "jak mrówków". Zwłaszcza w trzecim dwuwersie.

Znakami siatki drobnych zmarszczek

Przyciężkie to.

Konstrukcyjnie trochę się gubisz - czwarty dwuwers jest powrotem do wyliczanki zapoczątkowanej w pierwszym, kontynuowanej w drugiej, później uciekasz w dygresję (opisy miejsc), myśl potem z trudem wraca na pierwotny tor.

Pozdrawiam,


Glo.

[misza]

Dzięki za wszelakie uwagi oraz komentarze
i serdecznie pozdrawiam

[Ewa Włodek]

jest refleksja, Miszko, więc się zadumałam...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[misza]

Dziękuję, Ewo